| | | | | | |
|
یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد |
|
طای طریقت بتافت عقل نگونسار شد |
|
|
مرغ دلم همچو باد گرد دو عالم بگشت |
|
هرچه نه از عشق بود از همه بیزار شد |
|
|
بر دل آن کس که تافت یک سر مو زین حدیث |
|
صومعه بتخانه گشت خرقه چو زنار شد |
|
|
گر تف خورشید عشق یافتهای ذرهشو |
|
زود که خورشید عمر بر سر دیوار شد |
|
|
ماه رخا هر که دید زلف تو کافر بماند |
|
لیک هر آنکس که دید روی تو دیندار شد |
|
|
دام سر زلف تو باد صبا حلقه کرد |
|
جان خلایق چو مرغ جمله گرفتار شد |
|
|
یک شکن از زلف تو وقت سحر کشف گشت |
|
جان همه منکران واقف اسرار شد |
|
|
باز چو زلف تو کرد بلعجبی آشکار |
|
زاهد پشمینه پوش ساکن خمار شد |
|
|
هر که ز دین گشته بود چون رخ خوب تو دید |
|
پای بدین در نهاد باز به اقرار شد |
|
|
وانکه مقر گشته بود حجت اسلام را |
|
چون سر زلف تو دید با سر انکار شد |
|
|
روی تو و موی تو کایت دین است و کفر |
|
رهبر عطار گشت ره زن عطار شد |
|