| | | | | | |
|
یک شکر زان لب به صد جان میدهد |
|
الحق ارزد زانکه ارزان میدهد |
|
|
عاشق شوریده را جان است و بس |
|
لعل او میبیند و جان میدهد |
|
|
قوت جان آن را که خواهد در نهان |
|
زان دو یاقوت درافشان میدهد |
|
|
شیوهای دارد عجب در دلبری |
|
عشوه پیدا بوسه پنهان میدهد |
|
|
عاشق گریان خود را میکشد |
|
خونبها زان لعل خندان میدهد |
|
|
چشم بد را چشم او بر خاک راه |
|
میکشد چون باد و قربان میدهد |
|
|
گر دو چشمش میکشد زان باک نیست |
|
چون دو لعلش آب حیوان میدهد |
|
|
عاشقان را هر پریشانی که هست |
|
زان سر زلف پریشان میدهد |
|
|
هر زمانی عالمی سرگشته را |
|
سر سوی وادی هجران میدهد |
|
|
میبباید شست دست از جان خویش |
|
هین که وصلش دست آسان میدهد |
|
|
از کمال نیکویی آن تندخوی |
|
بر سپهر تند فرمان میدهد |
|
|
جان ستاند هر که از وی داد خواست |
|
داد مظلومان ازین سان میدهد |
|
|
یک سخن گفته است با عطار تلخ |
|
جان شیرین بی سخن زان میدهد |
|