فرهنگ نفیسی/آباد
آباد (ābād) ا. پ. درود و ثناء و آفرین و تحیة و ستایش و شهر و بنا و مسکن و مکان.
آباد (ābād) ا خ. پ. اولین پیغمبر ایرانیان که مه آباد نیز گویند و خانهٔ کعبه.
آباد (ābād) ص. پ. معمور و ضدّ ویران و دارای جمعیت و مزروع و نیک و زیبا و خوب صورت و دارای بنا و نیک پر و مملو و خزانهٔ آباد: خزانهٔ مملو و آباد کردن ف م: زراعت و فلاحت کردن و شادمان نمودن و دلخوش کردن و معمور کردن و با صفا کردن.
آباد (ābād) ع. ج. اَبَد. و ابد الاباد: همیشه و جاوید.