| | | | | | |
|
ای اهل نظر کشتهی تیر نگه تو |
|
خون همه در عهدهی چشم سیه تو |
|
|
هر جا که خرامان گذری با سپه ناز |
|
شاهان همه گردند اسیر سپه تو |
|
|
ملک دل صاحب نظران زیر و زبر شد |
|
زان فتنه که خفتهست به زیر کله تو |
|
|
یعقوب اگر چاه زنخدان تو بیند |
|
بی خود فکند یوسف خود را به چه تو |
|
|
خورشید فروزنده شبی پردهنشین شد |
|
کمد به در از پرده مه چارده تو |
|
|
زلف و رخت از بهر همین دل کش و زیباست |
|
تا فرخ و میمون گذرد سال و مه تو |
|
|
من چاره چشم تو خود هیچ ندانم |
|
الا که علاجش کنم از خاک ره تو |
|
|
گر خون مرا چشم تو بی جرم بریزد |
|
بینم گنه خویش و نبینم گنه تو |
|
|
ترسم که پس از کوشش بسیار فروغی |
|
رحمی به گدایان نکند پادشه تو |
|