فروغی بسطامی (غزلیات)

فروغی بسطامی (غزلیات)
از فروغی بسطامی

صف مژگان تو بشکست چنان دل‌ها را
تا اختیار کردم سر منزل رضا را
به جان تا شوق جانان است ما را
در خلوتی که ره نیست پیغمبر صبا را
نگارم گر به چین با طره‌ی پرچین شود پیدا
مکن حجاب وجودت لباس دیبا را
زره ز زلف گره گیر بر تن است تو را
گر باغبان نظر به گلستان کند تو را
کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را
گر در شمار آرم شبی نام شهیدان تو را
من که مشتاقم به جان برگشته مژگان تو را
دوش به خواب دیده‌ام روی ندیده‌ی تو را
نازم خدنگ غمزه‌ی آن دل‌پذیر را
میفشان جعد عنبر فام را
اگر مردان نمی بردند امتحانش را
چنین که برده شراب لبت ز دست مرا
باعث مردن بلای عشق باشد مرا
طالب جانان به جان خریده الم را
تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را
گرفت خط رخ زیبای گل عذار مرا
شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا
وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا
ساقیا کمتر می امشب از کرم دادی مرا
گر به تیغت می‌زند گردن بنه تسلیم را
جان به لب آمد و بوسید لب جانان را
ترک چشم تو بیارست صف مژگان را
تا لعل تو باده داده یاران را
به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را
دادیم به یک جلوه‌ی رویت دل و دین را
در قمار عشق آخر، باختم دل و دین را
بوسه آخر نزدم آن دهن نوشین را
من گرفته‌ام بر کف نقد جان شیرین را
چنان بر صد مرغ دل فکند آن زلف پرچین را
جستیم راه میکده و خانقاه را
غرق مهر شاه دیدم آفتاب و ماه را
هر جا کشند صورت زیبای شاه را
دی به رهش فکنده‌ام طفل سرشک دیده را
آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را
آشنا خواهی گر ای دل با خود آن بیگانه را
کاش آن صنم آماده شدی جلوه‌گری را
نه دست آن که بگیریم زلف ماهی را
هر چه کردم به ره عشق وفا بود، وفا
تا به مستی نرسد بر لب ساقی لب ما
آمد به جلوه شاهد بالا بلند ما
چون خاک می‌شود به رهت جان پاک ما
خطت دمید از اثر دود آه ما
چشم بیمار تو شد باعث بیماری ما
ای زلف تو بر هم زن فرزانگی ما
ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما
یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما
اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها
پایه عمر گران‌مایه بر آب است برآب
اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام امشب
دوش در آغوشم آمد آن مه نخشب
از جلوه حسنت که بری از همه عیب است
عمری که صرف عشق نگردد بطالت است
هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا برخاست
تا طرف نقاب از رخ رخشان تو برخاست
بنشست و ز رخ پرده برانداخته برخاست
دی در میان مستی خنجر کشیده برخاست
به هر غمی که رسد از تو خاطرم شاد است
آن که لبش مایه‌ی حلاوت قند است
یک اشارت و تو بر قتل جهان بسیار است
طبیب اهل دل آن چشم مردم آزار است
آن که مرادش تویی از همه جویاتر است
ساقی فرخنده پی تاب کفش ساغر است
دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است
کیفیت نگاه تو از جام خوش‌تر است
بار محبت از همه باری گران‌تر است
از دل سخت تو کز سنگ سیه سخت‌تر است
تا خانه‌ی تقدیر بساط چمن آراست
ترک چشمش که مست و مخمور است
تا حلقه‌ی زنجیر دل آن زلف دراز است
تا دیدن آن ماه فروزنده محال است
مرگ بر بالین وجانان غافل است
کف بر کف جانانه و لب بر لب جام است
امشب ز روی مهر مهی در سرای ماست
شربتی در دو لعل جانان است
پیام باد بهار از وصال جانان است
چنان ز وحشت عشقت دلم هراسان است
شیوه‌ی خوش منظران چهره نشان دادن است
قاعده‌ی قد تو فتنه به پا کردن است
همه جا جلوه‌ی آن صاحب وجه حسن است
کار من تا به زلف یار من است
شب جدایی تو روز واپسین من است
تو و آن قامتی که موزون است
گر نه زلفش پی شبیخون است
کسی که در سر او چشم مصلحت بین است
دلم فارغ ز قید کفر و دین است
قصد همه وصل حور و خلد برین است
نخست نغمه‌ی عشاق فصل گل این است
حور تویی، بوستان بهشت برین است
امشب ز رخش انجمنم خلد برین است
مرا زمانه در آن آستانه جا داده‌ست
یا رب این عید همیون چه مبارک عید است
هر دم ای گل از تو در گلشن فغان تازه است
در سینه دلت مایل هر شعله‌ی آهی است
طوطی وظیفه خوار لب نوشخند تست
زین حلاوتها که در کنج لب شیرین تست
ترک کمان کشیده دو چشم سیاه تست
گرنه خورشید فلک خاک نشین ره تست
هر سر موی تو را پیوندی از گیسوی تست
کیفیتی که دیدم از آن چشم نیم مست
چشم تماشای خلق در رخ زیبای اوست
قطع نظر ز دشمن ما کرد چشم دوست
ای خوشا وقتی که بگشایم نظر در روی دوست
درد جانان عین درمان است گویی نیست هست
کفر زلفش رهزن دین است گویی نیست هست
ما و هوس شاهد و می تا نفسی هست
خوش است اگر ز تو ما را دل غمینی هست
تا بر اطراف رخت جعد چلیپایی هست
هیچ سر نیست که با زلف تو در سودا نیست
خوش‌تر از دانه‌ی اشکم گهری پیدا نیست
از تو ای ترک ختن لعبت چین خوش‌تر نیست
تو و آن حسن دل آویز که تغییرش نیست
مزرع امید را یک دانه به زان خال نیست
کس نیست کاو به لعل تو خونش سبیل نیست
پیکی مرا به سوی تو غیر از نسیم نیست
بر سر راه تو افتاده سری نیست که نیست
یار اگر جلوه کند دادن این همه نیست
من کیم، پروانه‌ی شمعی که در کاشانه نیست
ایمن از تیر نگاه تو دل زاری نیست
وصل تو نصیب دل صاحب نظری نیست
غمش را غیر دل سر منزلی نیست
گر نه آن ترک سیه چشم سر یغما داشت
پیشتر زآن که مهی جلوه در این محفل داشت
سر بیمار گر آن چشم دل آزار نداشت
دی چو تیر از برم آن ترک کمان دار گذشت
دلم به کوی تو هر شام تا سحر می‌گشت
چندی از صومعه در دیر مغان باید رفت
عید مولود علی را تا شه والا گرفت
یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت
کی دل از حلقه‌ی آن زلف دو تا خواهد رفت
هر جا سخنی از آن دهان رفت
روز مردن سویم از رحمت نگاهی کرد و رفت
رسید قاصد و پیغام وصل جانان گفت
امروز ندارم غم فردای قیامت
هم به حرم هم به دیر بدر دجا دیدمت
ای فتنه‌ی هر دوری از قامت فتانت
ای آب زندگانی یک نکته از دهانت
عهد همه بشکستم در بستن پیمانت
ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ دهانت
مدام ذکر ملک این کلام شیرین باد
تا پرده ز صورتش برافتاد
دل در اندیشه‌ی آن زلف گره گیر افتاد
فریاد که رفت خونم از یاد
تا دلم در خم آن زلف سیه‌نام افتاد
بر دوش تو تا زلف زره‌پوش تو افتاد
در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد
در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد
تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد
دل به ابروی تو ای تازه جوان باید داد
لعل تو به سر چشمه‌ی زمزم نتوان داد
روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد
مصوری که تو را چین زلف مشکین داد
همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد
مشاطه تا به روی تو زلف دوتا نهاد
ای کاش پی قتل من آن سیم تن افتد
هر سر که به سودای خط و خال تو افتد
فرخنده شکاری که ز پیکان تو افتد
نظر ز روی تو صاحب نظر نمی‌بندد
کسی به زیر فلک دست بر قضا دارد
آخر این ناله‌ی سوزنده اثرها دارد
ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد
جهان عشق ندانم چه زیر سر دارد
کسی ز فتنه‌ی آخر زمان خبر دارد
خداخوان تا خدادان فرق دارد
آن که یک ذره غمت در دل پر غم دارد
گهی به دیر و گهی جلوه در حرم دارد
هر خم زلف تو یک جمع پریشان دارد
کسی که در دل شب چشم خون فشان دارد
چراغی کاین همه پروانه دارد
هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد
گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون دارد
این چه تابی است که آن حلقه‌ی گیسو دارد
غلام آن نظربازم که خاطر با یکی دارد
مهره توان برد، مار اگر بگذارد
کسی پا به کوی وفا می‌گذارد
دل نام سر زلف ترا مشک ختا کرد
دوش زلف سیهت بنده‌نوازیها کرد
شبی که دل به برم یاد زلف دلبر کرد
نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد
چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد
از بناگوش تو هر شب گله سر خواهم کرد
بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد
نه حسرت وصالش از دل به در توان کرد
زلف پر چین تو مشاطه شبی شانه نکرد
هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد
ای خوشا رندی که رو در ساحت می‌خانه کرد
نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می‌کرد
ساقی بده رطل گران، زان می که دهقان پرورد
تا مه روی تو از چاک گریبان سر زد
تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد
نرگس مست تو راه دل هشیاران زد
چشم مستش اگر از خواب گران برخیزد
هر که افتاده‌ی آن جنبش قامت باشد
هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد
هر کس که به جان دسترسی داشته باشد
هر دلی کز عشق ماهی اندرو راهی نباشد
خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد
نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد
تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد
هر جان که بر لب آمد، واقف از آن دهان شد
آن که در عشق سزاوار سر دار نشد
کو جوانی که ز سودای غمت پیر نشد
زان غنچه‌دهان دلم به تنگ آمد
تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد
ز اختران جگرم چند پر شرر ماند
گر بدین گونه سر زلف تو افشان ماند
با وجود نگه مست تو هشیار نماند
هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند
تا حریفان بر در می‌خانه ماوا کرده‌اند
قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده‌اند
می فروشان آن چه از صهبای گلگون کرده‌اند
مستان بزم عشق شرابی نداشتند
تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری چند
ای بنده‌ی بالای تو زرین کمری چند
کاش می‌داد خدا هر نفسم جانی چند
ای به دل ها زده مژگان تو پیکانی چند
دادن باده حرام است به نادانی چند
عید آمد و مرغان ره گل‌زار گرفتند
کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند
خاکم به ره آن بت چالاک نکردند
ای خوش آنان که قدم در ره میخانه‌ی زدند
بر زلف تو باید که ره شانه ببندند
مردان خدا پرده‌ی پندار دریدند
مرا با چشم گریان آفریدند
چینیان گر به کف از جعد تو یک تار آرند
گر به چین بویی از آن سنبل مشکین آرند
بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند
چون بتان دستی به ناز زلف پر چین می‌برند
آنان که در محبت او سنگ می‌خورند
تشنگان ستمت زندگی از سر گیرند
صورتگران که صورت دل خواه می‌کشند
مگر خدا ز رقیبان تو را جدا بکند
زان سبب جان آفرینش جان روشن لطف کرد
گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند
کاشکی ساقی ز لعلش می به جام من کند
دل نداند که فدای سر جانان چه کند
چون دم تیغ تو قصد جان ستانی می‌کند
زلف و خط دلکشش دام بنی آدمند
بتان به مملکت حسن پادشاهانند
جمعی که مرهم جگر خسته‌ی منند
ای خنده تو راهزن کاروان قند
هر جا حدیث حسن تو تقریر می‌کنند
هر که را که بخت، دیده می‌دهد، در رخ تو بیننده می‌کند
آتش‌زدگان ستم آب از تو نخواهند
گر ز غلامیش نشانت دهند
عاشقی کز خون دل جام شرابش می‌دهند
هر که را کار بدان چشم دل آزار بود
دل دیوانه‌ی من قابل زنجیر نبود
شب که در حلقه‌ی ما زلف دل آرام نبود
مانع رفتن بجز مهر و وفای من نبود
قدح باده اگر چشم بت ساده نبود
لب پیمانه اگر بر لب جانانه نبود
آشوب شهر طلعت زیبای او بود
همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود
به کویش دوش یا رب یا ربی بود
تا به رخ چین سر زلف تو لرزان نشود
گر آن صنم ز پرده پدیدار می‌شود
پیش من کام رقیب از لعل خندان می‌دهد
جان سپاری به ره غمزه‌ی جانان باید
هر جا که به طنازی، آن سرو روان آید
همه جا تیر تو بر سینه‌ی ما می‌آید
دل به حسرت ز سر کوی کسی می‌آید
گر به کاری نزنم دست به جز عشق تو شاید
به امیدی که وفا خواهم دید
هر کس که دید روی تو آهی ز جان کشید
گر در آید شب عید از درم آن صبح امید
بگشا به تبسم لب شیرین شکربار
ای ز رخت صبح و شام کاسته شمس و قمر
منت خدای را که خداوند بی‌نیاز
بسته‌ی زلف تو شوریده سرانند هنوز
در سر کوی وفا با کوه کن هم گام باش
در میکده خدمت کن بی معرکه سلطان باش
دلا موافق آن زلف عنبرافشان باش
آزادی اگر خواهی از عقل گریزان باش
دلا مقید آن گیسوان پرچین باش
ای خواجه برو بنده‌ی آن زهره جبین باش
من نمی‌گویم که عاقل باش یا دیوانه باش
چون صبا شانه زند طره‌ی عنبربارش
تو و چشم سیه مستی که نتوان دید هشیارش
چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش
لب تشنه‌ای که شد لب جانان میسرش
تویی آن آیت رحمت که نتوان کرد تفسیرش
دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش
گر هلاک من است عنوانش
نه دست آن که بر آرم دل از چه ذقنش
دامن کشان شبی گذر افتاد بر منش
خوشا دلی که تو باشی نگار پرده‌نشینش
چه غنچه‌ها که نپرود باغ نسرینش
تا دهان او لبالب شد ز نوش
شاهد به کام و شیشه به دست و سبو به دوش
ای جز می مشک بر سر دوش
خوش آن که باده بنوشد به روی چون ماهش
نگه داشت غزالی دل مرا به نگاهش
دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش
چشم عقلم خیره شد از عکس روی تابناکش
در پا مریز حلقه‌ی زلف بلند خویش
در راه عشق من نگذشتم ز کام خویش
کمتر فکن به چاه زنخدان نگاه خویش
رنج بیهوده مکش، گه به حرم گاه به دیر
چندین هزار صید فتد از قفای تو
آن را که اول از همه خواندی به سوی خویش
شبان تیره به سر وقت چشم جادویش
بس که بنشسته تا پر بر تنم پیکان عشق
خاک سر راهت شدم ای لعبت چالاک
تا شکن زلف تو است سلسله جنبان دل
هر دل شیدا که شد به روی تو مایل
در عالم عشق تو کفر است و نه اسلام
من خراب نگه نرگس شهلای توام
پرده بگشای که من سوخته‌ی روی توام
تا به در میکده جا کرده‌ام
دست در حلقه‌ی آن جعد چلیپا زده‌ام
تا با تو آرمیده‌ام از خود رمیده‌ام
عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره‌ام
آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام
چندان به سر کوی خرابات خرابم
وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم
از آن به خدمت میخوارگان کمر بستم
ز تجلی جمالش از دو کون بستم
من این عهدی که با موی تو بستم
ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم
بر در می‌خانه تا مقام گرفتم
در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم
تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم
در عالم محبت دانی چه کار کردم
بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم
جانی که خلاص از شب هجران تو کردم
امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم
اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می‌کردم
به حلقه‌ی سر زلف تو پای‌بند شدم
مو به مو بسته‌ی آن زلف گره گیر شدم
به بوسه‌ای ز دهان تو آرزومندم
یک باره گر از سبحه در انکار نبودم
دیری است که دیوانه آن چشم کبودم
دوشینه مهی به خواب دیدم
دیشب به خواب شیرین نوشین لبش مکیدم
دوش از لب نوشش سختی چند شنیدم
ای خوش آن دم که به بستان تو می‌نالیدم
بس که دل سوختگی ز آتش هجران دارم
بر سر هر مژه چندین گل رنگین دارم
چون سر زلف تو آشفته خیالی دارم
گرفته تا ره بغداد ماه نوسفرم
به جلوه کاش درآید مه نکوسیرم
عشق بگسست چنان سلسله تدبیرم
جنون گسسته بدانسان کمند تدبیرم
نذر کردم گر ز دست محنت هجران نمیرم
هر کجا دم زدم از چشم بت کشمیرم
من بر سر کوی تو ندیدم
تا تو به گلشن آمدی، با همه در کشاکشم
دوش از در می‌خانه کشیدند به دوشم
سروش عشق تو یک نکته گفت در گوشم
من ساده پرست و باده نوشم
من مست می‌پرستم، من رند باده نوشم
ای خط تو را دایره‌ی حسن مسلم
تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم
ای کعبه‌ی مقصودم، وی قبله‌ی آمالم
ای که می‌پرسی ز من کیفیت چشم غزالم
مشغول رخ ساقی، سرگرم خط جامم
از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم
نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم
تا هست نشانی از نشانم
فدای قاصد جانان کز او آسوده شد جانم
گر دست دهد دامن آن سرو روانم
چون ترک تیر افکن تویی، باید به خون غلطیدنم
حق ز رخت کرده ظهور ای صنم
شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم
دامن خمیه سفر از در دوست می‌کنم
من از کمال شوق ندانم که این تویی
به دیر و حرم، فارغ از کفر و دینم
زان پرده می‌گشاید دل بند نازنیم
نه به دیر همدمم شد، نه به کعبه هم نشینم
یارب آن نامهربانان مه دل فراگیرد ز کینم
تا با کمان ابرو بنشست در کمینم
چنان به کوی تو آسوده از بهشت برینم
تا کفر سر زلفت زد راه دل و دینم
امشب نگه افتاد بر آن غیرت ماهم
گر به گل‌زار رخش افتد نگاه گاه گاهم
غم روی تو به عالم ندهم
بخت سیه به کین من، چشم سیاه یار هم
تا خبردار ز سر لب جانان شده‌ایم
ما دل خود را به دست شوق شکستیم
تا لب می‌پرست او داد شراب مستیم
آخر از کعبه مقیم در خمار شدیم
تا بدان طره‌ی طرار گرفتار شدیم
تا از دو چشم مستت بیمار و دردمندیم
از دادن جان خدمت جانانه رسیدیم
خواست تا زلف پریشان تو بی‌سامانیم
توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم
از بس عرق شرم نشسته‌ست برویم
مهر از تو ندیدم و وفا هم
ما ز چشم تو مست یک نگهیم
محبان را نصیب است از حبیبان
ای که ز آب زندگی لعل تو می‌دهد نشان
گشت فراق و وصل تو مرگ و بقای عاشقان
به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن
عرضه دادم در بر جانان وفای خویشتن
شعار عشق بازان چیست، خوبان را دعا کردن
گدایی از در می‌خانه باید دم به دم کردن
نه از جمال تو قطع نظر توان کردن
با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن
گر عارف حق بینی چشم از همه بر هم زن
بر صفحه‌ی رخ از خط مشکین رقم مزن
ز صحن این چمن آن سرو قامت را تمنا کن
یا که دندان طمع را از لب جانان بکن
ای پیک سحرگاهی پیغامی از و سرکن
شبها به بزم مدعی ای بی مروت جا مکن
گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن
غافل گذشتی از دل امیدوار من
نرگس بیمار تو گشته پرستار من
دانی که چیست رشته‌ی عمر دراز من
با رقیب آمدی به محفل من
به خون تپیده ز بازوی قاتلی تن من
گفتم که چیست راهزن عقل و دین من
وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من
تنگ شد از غم دل جای به من
لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر شد هوای من
ثواب من همه شد عین رو سیاهی من
خونم بتی ریخت کش داده بی چون
خادم دیر مغانم، هنری بهتر از این
زلف مسلسل ریخته، عنبرفشانی را ببین
دل‌ها فتاده در پی آن دل ربا ببین
حلقه‌ی زلف سیاهش بر رخ انور ببین
تابش صبح بناگوشش ببین
مژگان مردم افکن، چشمان کافرش بین
گر کان نمک خواهی لعل نمکینش بین
چین زلف مشکین را بر رخ نگارم بین
گر خون من ز شیشه بریزد به جام او
از بس که در خیال مکیدم لبان او
هر کس که نهد پای بر آن خاک سر کو
به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو
من بنده‌ی آنم که ببوسد دهن تو
ای فتنه دست پرور چشم سیاه تو
ای اهل نظر کشته‌ی تیر نگه تو
تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو
ماه غلام رخ زیبای تو
ساقی دل نرگس شهلای تو
چه عقده‌هاست به کار دلم ز بخت سیاه
آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره
تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای
تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای
تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای
سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای
امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای
گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای
رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای
تیغ به دست آمدی و مست شرابی
شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی
دلم افتاد به دنبال سوار عجبی
پرده برانداختی، چهره برافروختی
هر مرغ کز آن گلبن نو باخبرستی
ای صورت زیبا که به سیرت ملکستی
کسی که دامنش آلوده‌ی شرابستی
صورتت یک باره از آدم نمود از قید هستی
مسجد مقام عجب است، می‌خانه جای مستی
چه خلاف سر زد از ما که در سرای بستی
یک جام با تو خوردن یک عمر می‌پرستی
با من اگر خواجه سری داشتی
ای که هم آغوش یار حور سرشتی
نقد غمت خریدم با صد هزار شادی
سر از کمند نپیچم اگر تو صیادی
رفتی بر غیر و ترک ما کردی
زان سر زلف مرا بی سرو سامان کردی
اگر ناصح نظر بر منظر جانان من کردی
با آن که می از شیشه به پیمانه نکردی
گه جلوه‌گر ز بام و گه از منظر آمدی
دامن کشان شبی به کنارم نیامدی
دگر فرود نیاید سرم به هیچ کمندی
شب چارده غلامی ز مه تمام داری
تا از مژه‌ی دلکش تیری به کمان داری
چو در میناست می، یاقوت رخشان است پنداری
تو شکر لب که با خسرو بسی شیرین سخن داری
این چه دامی است که از سنبل مشکین داری
گرد مه خط سیهکار نداری، داری
زان فشانم اشک در هر رهگذاری
دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری
من به غیر از تو کسی یار نگیرم، آری
ای طلعت نکوی تو نیکوتر از پری
زاهد و سبحه صد دانه و ذکر سحری
گفتی که وقت سحر سویت کنم گذری
تو پری چهره اگر دست به آیینه بری
خوشا شبی که به آرامگاه من باشی
زندگی بی او ندارد حاصلی
این سر که به تن دارم مست می ناب اولی
ساقی انجمن شد، شوخ شکر کلامی
وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی
ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی
چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی
لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی
دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی
سر راهش افتادم از ناتوانی
من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی
گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی
عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بریدنی
بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی
خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی
در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی
گر جلوه‌گر به عرصه‌ی محشر گذرکنی
چون به رخ چین سر زلف چلیپا فکنی
گر تو زان تنگ شکر خنده مکرر نکنی
جنس گران بهای خود ارزان نمی‌کنی
گر چشم سیاهش را از چشم صفا بینی
به شکر خنده دل بردی ز هر زیبا نگارینی
اولین گام ار سمند عقل را پی می‌کنی
ز وصل و هجر خود آسایش و عذاب منی
مو به مو دام فریب دل دانای منی
دلم که بسته تعلق به زلف پرچینی
گل به جوش آمد و مرغان به خروش از همه سوی
تا سراسیمه‌ی آن طره‌ی پیچان نشوی
گر به دنبال دل آن زلف رود هیچ مگوی
کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی
ای سر زلف تو سر رشته‌ی هر سودایی
دوش مستانه چه خوش گفت قدح پیمایی
خرم آن عاشق که آشوب دل و دینش تویی
چون نرقصد جانم از شادی که جانانم تویی