| | | | | | |
|
در پا مریز حلقهی زلف بلند خویش |
|
ترسم خدا نکرده شوی پایبند خویش |
|
|
منت خدای را که به تسخیر ملک دل |
|
حاجت بدان نشد که بتازی سمند خویش |
|
|
حیف است بر لب تو رساند لبی رقیب |
|
کالوده مگس نتوان کرد قند خویش |
|
|
یا از شکنج طره کمندی به ره منه |
|
یا رحمتی به آهوی سر در کمند خویش |
|
|
با ناله در غم تو ز بس خو گرفتهام |
|
آسودهام به نالهی ناسودمند خویش |
|
|
مشکل شدهست کار من از عشق روی تو |
|
لیکن چه چاره با دل مشکلپسند خویش |
|
|
خون میچکد ز غنچه به کارش اگر کنی |
|
شیرین تبسمی ز لب نوشخند خویش |
|
|
شوق سپند خال تو کرد آن چه با دلم |
|
مجمر نکرده ز آتش خود با سپند خویش |
|
|
ای شه سوار حسن فروغی اسیر تست |
|
غافل مشو ز خاک گرفتار بند خویش |
|