| | | | | | |
|
دی در میان مستی خنجر کشیده برخاست |
|
وز ما بجز محبت جرمی ندیده برخاست |
|
|
چشم سیاه مستش آیا چه دیده باشد |
|
کز کوی تیره بختان میناچشیده برخاست |
|
|
هم بر هوای بامش مرغ پریده بنشست |
|
هم بر امید دامش صید رمیده برخاست |
|
|
دوش از رخش نسیمی بگذشت سوی گلشن |
|
گل از فراز گلبن برقع دریده برخاست |
|
|
هر بیخبر که خندید بر حسرت زلیخا |
|
آخر ز بزم یوسف کف را بریده برخاست |
|
|
صید دل حریصم از شوق تیر دیگر |
|
از صیدگاه خونین در خون تپیده برخاست |
|
|
دوشینه ماه نو را دیدم به روی ماهی |
|
کز بهر پای بوسش چرخ خمیده برخاست |
|
|
هر نیم شب که کردم یادی از آن بناگوش |
|
از مشرق امیدم صبح دمیده برخاست |
|
|
من بی رخش فروغی آفاق را ندیدم |
|
برخاست تا ز چشمم، نورم ز دیده برخاست |
|