| | | | | | |
| |
دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری |
|
دادم تسلی دل در عین بی قراری |
|
| |
خواری کشان حسنش گلهای بوستانی |
|
شوریدگان عشقش مرغان شاخساری |
|
| |
شاخ گلی که آبش از جوی دیده دادم |
|
دورم ز خویشتن کرد با صد هزار خواری |
|
| |
دوش آن مهم به تندی می‌زد به تیغ و می گفت |
|
کاین است دوستان را پاداش دوستاری |
|
| |
خون آبه جگر بود کز چشم تر فشاندم |
|
نقشی که بر درش ماند از من به یادگاری |
|
| |
گیرم طبیب وقتی احوال من بپرسد |
|
کی در شمارش آید دردم ز بی شماری |
|
| |
نومیدیم به حدی است در عالم محبت |
|
کز ایزدم نمانده‌ست چشم امیدواری |
|
| |
باد صبا رسانید خاکسترم به کویش |
|
بر کام خود رسیدم اما ز خاکساری |
|
| |
دادیم جان ولیکن آسودگی ندیدیم |
|
ما را به هیچ حالت فارغ نمی‌گذاری |
|
| |
تا خار او خلیده ست در پای دل فروغی |
|
چشمم گرو کشیده‌ست با ابر نوبهاری |
|
