| | | | | | |
|
دل در اندیشهی آن زلف گره گیر افتاد |
|
عاقلان مژده که دیوانه به زنجیر افتاد |
|
|
خواجه هی منع من از بادهپرستی تا کی |
|
چه کند بنده که در پنجهی تقدیر افتاد |
|
|
دامنش را ز پی شکوه گرفتم روزی |
|
که زبان از سخن و نطق ز تقریر افتاد |
|
|
گفتم از مسالهی عشق نویسم شرحی |
|
هم ز کفنامه و هم خامه ز تحریر افتاد |
|
|
دلبر آمد پی تعمیر دل ویرانم |
|
لیکن آن وقت که این خانه ز تعمیر افتاد |
|
|
نامی از جلوهی خورشید جهان آرا نیست |
|
گوییا پرده از آن حسن جهان گیر افتاد |
|
|
پری از شرم تو از چشم بشر پنهان شد |
|
قمر از رشک تو از بام فلک زیر افتاد |
|
|
دل ز گیسوی تو بگسست و به ابرو پیوست |
|
کار زنجیری عشق تو به شمشیر افتاد |
|
|
بس که بر نالهی دل گوش ندادی آخر |
|
هم دل از نالهی و هم ناله ز تاثیر افتاد |
|
|
گفت زودت کشم آن شوخ فروغی و نکشت |
|
تا چه کردم که چنین کار به تاخیر افتاد |
|