| | | | | | |
|
ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد |
|
باز این فتنه ندانم که چه در سر دارد |
|
|
یارب از زلف پریش تو دلم جمع مباد |
|
که پریشانی او عالم دیگر دارد |
|
|
ماه نو در فلک از دست غمش شد به دو نیم |
|
خم ابروی تو اعجاز پیمبر دارد |
|
|
دعوی عشق کسی راست مسلم که مدام |
|
اشک سرخ و رخ زرد و تن لاغر دارد |
|
|
تنگ عیشی نکشد آن که ز خون آب جگر |
|
دم به دم بادهی گلرنگ به ساغر دارد |
|
|
آن که بر آب بقا شد کرمش رهبر خضر |
|
خبر از تشنگی کام سکندر دارد |
|
|
گر نمیکشت مرا، خلق نمیدانستند |
|
که دم از عشق زدن این همه کیفر دارد |
|
|
اشک عشاق کجا در نظرش میآید |
|
لب لعلی که بسی ننگ ز گوهر دارد |
|
|
حال ما بیرخ آن ماه کسی میداند |
|
که ز شب تا به سحر دیده بر اختر دارد |
|
|
طوف بتخانه فروغی چه کند گر نکند |
|
که بتان شکر و او هم دل کافر دارد |
|