| | | | | | |
|
گفتی که وقت سحر سویت کنم گذری |
|
ترسم ز پی نرسد این شام را سحری |
|
|
خواهم که با تو شبی در پرده باده خورم |
|
گر خون من بخوری ور پردهام بدری |
|
|
آغاز هر طربی انجام هر طلبی |
|
هم ماه نوش لبی و هم سر و سیمبری |
|
|
سرچشمهی نمکی خورشید نه فلکی |
|
هم فتنهی ملکی هم آفت بشری |
|
|
دل بند و دل گسلی، در دلبری مثلی |
|
هم در حضور دلی هم غایت از نظری |
|
|
بی پرده گر قدمی سوی چمن بچمی |
|
هم جیب غنچه دری هم آب گل ببری |
|
|
بگشا به بذله دهن نرخ شکر بشکن |
|
زیرا که وقت سخن شیرینتر از شکری |
|
|
در شاه راه طلب جانم رسید به لب |
|
لیکن ز سر لبت هیچم نشد خبری |
|
|
در عین خسرویم مملوک خویش بخوان |
|
افزوده کن ز کرم بر قدر من قدری |
|
|
یارب میان تو را هیچ آفتی نرسد |
|
کز بهر کشتن من خوش بستهای کمری |
|
|
هر دم ز شوق لبت در خون تپیده دلی |
|
هر سو ز دست غمت در پا فتاده سری |
|
|
تا کی خبر نشوی از حال خستهدلان |
|
گویا ز عدل ملک یک باره بی خبری |
|
|
سلطان روی زمین بخشنده ناصردین |
|
کز جود متصلش رفت آب هر گهری |
|
|
ماهی که تیره نمود روز فروغی خود |
|
از وی ندیده فلک تا بندهتر قمری |
|