| | | | | | |
|
مشاطه تا به روی تو زلف دوتا نهاد |
|
بس مرغ دل که پای به دام بلا نهاد |
|
|
بی چون اگر گناه شمارد نگاه را |
|
پس در رخ تو این همه خوبی چرا نهاد |
|
|
نوشینی لبت ز ظلمت خط گشت آشکار |
|
خضرش لقب به چشمهی آب بقا نهاد |
|
|
از جان برید هر که به زلفت کشید دست |
|
وز سر گذشت آن که در این حلقه پا نهاد |
|
|
تا داد کام خاطر بیگانه لعل تو |
|
صد داغ رشک بر جگر آشنا نهاد |
|
|
هر کس که خواست زان لب شیرین مراد دل |
|
جان عزیز بر سر این مدعا نهاد |
|
|
تا از وفای خویش ندیدیم هیچ خیر |
|
خیرش مباد آن که بنای وفا نهاد |
|
|
تا آرزوی دیدن او را برم به خاک |
|
تیغ جفا به گردن من از قفا نهاد |
|
|
تا بوی او به ما نرساند ز تاب زلف |
|
چندین هزار بند به پای صبا نهاد |
|
|
روزی که در جهان غم و شادی نهاد پای |
|
شادی به سوی او شد و غم رو به ما نهاد |
|
|
آخر فروغی از ستم پاسبان او |
|
زان خاک آستان شد و دل را به جا نهاد |
|