| | | | | | |
| |
عید آمد و مرغان ره گل‌زار گرفتند |
|
وز شاخه گل داد دل زار گرفتند |
|
| |
از رنگ چمن پرده‌ی بزاز دریدند |
|
وز بوی سمن طاقت عطار گرفتند |
|
| |
پیران کهن بر لب انهار نشستند |
|
مستان جوان دامن کهسار گرفتند |
|
| |
زهاد ز کف رشته‌ی تسبیح فکندند |
|
عباد ز سر دسته‌ی دستار گرفتند |
|
| |
یک قوم قدم از سر سجاده کشیدند |
|
یک جمع سراغ از در خمار گرفتند |
|
| |
یک زمره به شوخی لب معشوق گزیدند |
|
یک فرقه به شادی می گلنار گرفتند |
|
| |
یک طایفه شکر ز لب دوست مزیدند |
|
یک سلسله ساغر ز کف یار گرفتند |
|
| |
یک جرگه بی چشم سیه مست فتادند |
|
یک حلقه خم طره‌ی طرار گرفتند |
|
| |
نوروز همایون شد و روز می گلگون |
|
پیمانه‌کشان ساغر سرشار گرفتند |
|
| |
شیرین دهنی بوسه به من داد در این عید |
|
کز شکر او قند به خروار گرفتند |
|
| |
میران و وزیران و مشیران و دلیران |
|
دربارگه شاه جهان بار گرفتند |
|
| |
در پای سریر ملک مملکت آرا |
|
بر کف شعرا دفتر اشعار گرفتند |
|
| |
خدام در دولت دارای گهربخش |
|
بر سر طبق درهم و دینار گرفتند |
|
| |
ابنای جهان عیدی هر ساله‌ی خود را |
|
از شاه جوان بخت جهان‌دار گرفتند |
|
| |
اسکندر جمشیدسیر ناصردین شاه |
|
کز ابر کفش گوهر شه وار گرفتند |
|
| |
فرخنده شد از فر شهی عید فروغی |
|
کز وی همه شاهان سبق کار گرفتند |
|
