فروغی بسطامی (غزلیات)/دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش

by فروغی بسطامی

	دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش			تا به دنباله‌ی این کار ببینم حالش
	جمعی افتاده به خاک از روش چالاکش			خلقی آغشته به خون از مژه فتانش
	مژده‌ی قتل مرا داد و به تعجیل گذشت			ترسم آخر گذرد عمر من از اهمالش
	گر بیاید ز سفر یار پری‌پیکر من			می‌رود جان گران مایه به استقبالش
	دلم از نقطه‌ی سودای غمش خالی نیست			تا کشیدم به نظر صورت مشکین خالش
	هر دلیلی که حکیم از دم شب کرد بیان			هیچ معلوم نکردیم ز استدلالش
	هر مریضی که طبیبش تو شکرلب باشی			بهر آن است که بهتر نشود احوالش
	به امیدی ز چمن دسته‌ی سنبل برخاست			که سر زلف دراز تو کند پامالش
	زلف کوتاه تو از شوق همین گشت بلند			که شبی دست کشد شاه بلند اقبالش
	مالک اختر فیروز ملک ناصردین			که به هر کار خدا خواست مبارک فالش
	خسروان بهر سجودش همه بر خاک افتند			هر کجا خامه‌ی نقاش کشد تمثالش
	خسروا کام فروغی همه جا کام تو باد			شکرلله که خدا داد همه آمالش