| | | | | | |
|
بگشا به تبسم لب شیرین شکربار |
|
کز تنگ دهانت به شکر تنگ شود کار |
|
|
یک قوم ز ابروی تو در گوشهی محراب |
|
یک طایفه از چشم تو در خانهی خمار |
|
|
از تابش رخسار تو یک شهر بر آذر |
|
وز نرگس بیمار تو یک قوم در آزار |
|
|
آنجا که ز خطت اثری سجده برد مور |
|
و آنجا که ز زلفت خبری مهره نهد مار |
|
|
هم برده ز جعد تو صبا نافه به خرمن |
|
هم خورده ز لعل تو امل بادهی خروار |
|
|
هم شربتی از لعل تو در دکهی قناد |
|
هم نکهتی از جعد تو در طبلهی عطار |
|
|
در چنبر گیسوی تو بس عنبر سارا |
|
در حقهی یاقوت تو بس لل شهوار |
|
|
یک جمع پراکندهی آن سنبل پیچان |
|
یک شهر جگر خستهی آن نرگس بیمار |
|
|
رازم همه افشا شد از آن عمرهی عمار |
|
عقلم همه سودا شد از آن طرهی طرار |
|
|
معشوق نداند غم محرومی عاشق |
|
آزاد ندارد خبر از حال گرفتار |
|