قطعنامه ۲ شورای امنیت سازمان ملل متحد
۲ (۱۹۴۶). قطعنامه‌ی ۳۰ ژانویه ۱۹۴۶
شورای امنیت،
پس از شنیدن اظهارات نمایندگان جماهیر متحد شوروی و ایران در طول جلسه‌ی ۲۸ و ۳۰ ژانویه ۱۹۴۶،
و با در نظر گرفتن اسنادی که توسط نمایندگان شوروی و ایران ارائه شدند و اسنادی که در طول بحث‌های شفاهی مورد ارجاع قرار گرفتند،
و با در نظر گرفتن این نکته که هر دو طرف آمادگی خود را برای یافتن راه حل از طریق گفت و گو اعلام کرده‌اند و اینکه این گفت و گوها در آینده‌ی نزدیک تجدید شود،
از هر دو طرف می‌خواهد که شورا را از هر گونه نتیجه‌ای که در چنین مذاکراتی به دست می‌آید مطلع سازند. در عین حال شورا حق خود می‌داند تا در هر زمانی که صلاح دید خواستار کسب اطلاع از نتایج مذاکرات شود.
این قطعنامه در پنجمین جلسه شورای امنیت با اتفاق آرا به تصویب رسید.
منبع
ویرایش
 |
این متن توسط کاربران ویکی‌نبشته از پیوندی که در بخش منبع ذکر شده، به زبان فارسی ترجمه شده است. در صورتی که از وجود ترجمه‌ی مشابه این اثر اطلاع دارید، می‌توانید آن را با توجه به قوانین حق تکثیر و تأییدپذیری به ویکی‌نبشته اضافه کنید. |
|
این اثر از یکی از اسناد رسمی سازمان ملل متحد برگزیده شده است. سیاست این سازمان مبتنی بر انتشار آثارش در حوزه مالکیت عمومی است تا «نظرات موجود در اسناد ملل متحد به صورت هر چه گسترده‌تر» اشاعه یابد.
بر اساس دستورالعمل اداری ST/AI/189/Add.9/Rev.2 که فقط به زبان انگلیسی موجود است، اسناد ذیل در تمام جهان در مالکیت عمومی قرار می‌گیرند:
|
.svg){kind=small}
|