قطعنامه ۵۱۴ شورای امنیت سازمان ملل متحد

قطعنامه ۵۱۴ شورای امنیت سازمان ملل متحد
از مصوب شورای امنیت
ترجمهٔ کاربران ویکی‌نبشته
مصوب ۲۱ تیر ۱۳۶۱ - وضعیت بحرانی بین ایران و عراق

در ۲۳۸۳امین جلسه شورای امنیت در تاریخ ۱۲ ژوئیه ۱۹۸۲ به اتفاق آراء تصویب شد.

شورای امنیت،

بعد از رسیدگی مجدد به موضوع دارای عنوان «وضعیت بین ایران و عراق»،

با ابراز نگرانی عمیق درباره طولانی شدن منازعه بین دو کشور که منجر به تلفات سنگین انسانی و خسارات مادی قابل توجه گردیده و صلح و امنیت را دچار مخاطره کرده‌است،

با یادآوری مفاد ماده ۲ منشور ملل متحد و اینکه برقراری صلح و امنیت در منطقه مستلزم رعایت دقیق این مفاد می‌باشد،

با یادآوری این نکته که به موجب ماده ۲۴ منشور، شورای امنیت مسئولیت اصلی حفظ صلح و امنیت بین المللی را به عهده دارد،

با یادآوری قطعنامه ۴۷۹ که در ۲۸ سپتامبر ۱۹۸۰ به اتفاق آراء تصویب شد و همچنین بیانیه رئیس شورای امنیت در ۵ نوامبر ۱۹۸۰،

با توجه به کوشش‌های میانجیگری که به نحو شایانی از طرف دبیرکل سازمان ملل متحد و نماینده‌اش و همچنین جنبش کشورهای غیرمتعهد و سازمان کنفرانس اسلامی پیگیری شده‌است،

  1. خواهان آتش‌بس و خاتمه‌ی فوری کلیه‌ی عملیات‌های نظامی می‌باشد؛
  2. به علاوه خواهان عقب‌نشینی نیروها به مرزهای شناخته‌شده‌ی بین‌المللی می‌باشد؛
  3. تصمیم می‌گیرد گروهی از ناظران سازمان ملل را برای تأیید، تحکیم و نظارت بر آتش‌بس و عقب‌نشینی [نیروها] اعزام دارد و از دبیر کل درخواست می‌کند گزارشی درباره ترتیبات لازم برای [اجرای] این مقصود را به شورای امنیت تسلیم نماید؛
  4. مصراً می‌خواهد که کوشش‌های میانجیگری به گونه‌ای هماهنگ از طریق دبیرکل جهت دستیابی به یک راه حل جامع، عادلانه، شرافتمندانه که قابل قبول از هر دو طرف باشد در مورد کلیه مسائل مهم بر اساس اصول منشور ملل متحد از جمله احترام به حاکمیت، استقلال، تمامیت ارضی و عدم مداخله در امور داخلی کشورها ادامه یابد؛
  5. از کلیه کشورهای دیگر درخواست می‌کند از هر گونه اقدامی که ممکن است به ادامه منازعه کمک نماید خودداری کنند و اجرای قطعنامه حاضر را تسهیل نمایند؛
  6. از دبیر کل درخواست می‌کند که اجرای قطعنامه حاضر را ظرف سه ماه به شورا گزارش دهد.

منبع ویرایش

وبسایت سازمان ملل متحد


  این اثر از یکی از اسناد رسمی سازمان ملل متحد برگزیده شده است. سیاست این سازمان مبتنی بر انتشار آثارش در حوزه مالکیت عمومی است تا «نظرات موجود در اسناد ملل متحد به صورت هر چه گسترده‌تر» اشاعه یابد.

بر اساس دستورالعمل اداری ST/AI/189/Add.9/Rev.2 که فقط به زبان انگلیسی موجود است، اسناد ذیل در تمام جهان در مالکیت عمومی قرار می‌گیرند:

  1. صورت جلسات رسمی (شرح مذاکرات همایش‌ها، صورت‌جلسه‌های لفظ به لفظ و ملخص آن‌ها،...)
  2. اسناد رسمی سازمان ملل متحد که با نماد این سازمان منتشر می‌شوند
  3. مواد اطلاعاتی عمومی که در اصل به منظور آگاهی‌بخشی نسبت به اقدامات سازمان ملل متحد طراحی شده باشند (این اسناد شامل نسخی که به منظور فروش تهیه شده باشند نمی‌شود).