| | | | | | |
|
آن امینان بر در حجره شدند |
|
طالب گنج و زر و خمره بدند |
|
|
قفل را برمیگشادند از هوس |
|
با دو صد فرهنگ و دانش چند کس |
|
|
زانک قفل صعب و پر پیچیده بود |
|
از میان قفلها بگزیده بود |
|
|
نه ز بخل سیم و مال و زر خام |
|
از برای کتم آن سر از عوام |
|
|
که گروهی بر خیال بد تنند |
|
قوم دیگر نام سالوسم کنند |
|
|
پیش با همت بود اسرار جان |
|
از خسان محفوظتر از لعل کان |
|
|
زر به از جانست پیش ابلهان |
|
زر نثار جان بود نزد شهان |
|
|
حرص تازد بیهده سوی سراب |
|
عقل گوید نیک بین که آن نیست آب |
|
|
حرص غالب بود و زر چون جان شده |
|
نعرهی عقل آن زمان پنهان شده |
|
|
گشته صدتو حرص و غوغاهای او |
|
گشته پنهان حکمت و ایمای او |
|
|
تا که در چاه غرور اندر فتد |
|
آنگه از حکمت ملامت بشنود |
|
|
چون ز بند دام باد او شکست |
|
نفس لوامه برو یابید دست |
|
|
تا به دیوار بلا ناید سرش |
|
نشنود پند دل آن گوش کرش |
|
|
کودکان را حرص گوزینه و شکر |
|
از نصیحتها کند دو گوش کر |
|
|
چونک دردت دنبلش آغاز شد |
|
در نصیحت هر دو گوشش باز شد |
|
|
حجره را با حرص و صدگونه هوس |
|
باز کردند آن زمان آن چند کس |
|
|
اندر افتادند از در ز ازدحام |
|
همچو اندر دوغ گندیده هوام |
|
|
عاشقانه در فتد با کر و فر |
|
خورد امکان نی و بسته هر دو پر |
|
|
بنگریدند از یسار و از یمین |
|
چارقی بدریده بود و پوستین |
|
|
باز گفتند این مکان بینوش نیست |
|
چارق اینجا جز پی روپوش نیست |
|
|
هین بیاور سیخهای تیز را |
|
امتحان کن حفره و کاریز را |
|
|
هر طرف کندند و جستند آن فریق |
|
حفرهها کردند و گوهای عمیق |
|
|
حفرههاشان بانگ میداد آن زمان |
|
کندههای خالییم ای کندگان |
|
|
زان سگالش شرم هم میداشتند |
|
کندهها را باز میانباشتند |
|
|
بیعدد لا حول در هر سینهای |
|
مانده مرغ حرصشان بیچینهای |
|
|
زان ضلالتهای یاوهتازشان |
|
حفرهی دیوار و در غمازشان |
|
|
ممکن اندای آن دیوار نی |
|
با ایاز امکان هیچ انکار نی |
|
|
گر خداع بیگناهی میدهند |
|
حایط و عرصه گواهی میدهند |
|
|
باز میگشتند سوی شهریار |
|
پر ز گرد و روی زرد و شرمسار |
|