| | | | | | |
|
گفت آن درویش ای دانای راز |
|
از پی این گنج کردم یاوهتاز |
|
|
دیو حرص و آز و مستعجل تگی |
|
نی تانی جست و نی آهستگی |
|
|
من ز دیگی لقمهای نندوختم |
|
کف سیه کردم دهان را سوختم |
|
|
خود نگفتم چون درین ناموقنم |
|
زان گرهزن این گره را حل کنم |
|
|
قول حق را هم ز حق تفسیر جو |
|
هین مگو ژاژ از گمان ای سخترو |
|
|
آن گره کو زد همو بگشایدش |
|
مهره کو انداخت او بربایدش |
|
|
گرچه آسانت نمود آن سان سخن |
|
کی بود آسان رموز من لدن |
|
|
گفت یا رب توبه کردم زین شتاب |
|
چون تو در بستی تو کن هم فتح باب |
|
|
بر سر خرقه شدن بار دگر |
|
در دعا کردن بدم هم بیهنر |
|
|
کو هنر کو من کجا دل مستوی |
|
این همه عکس توست و خود توی |
|
|
هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب |
|
همچو کشتی غرقه میگردد ز آب |
|
|
خود نه من میمانم و نه آن هنر |
|
تن چو مرداری فتاده بیخبر |
|
|
تا سحر جمله شب آن شاه علی |
|
خود همیگوید الستی و بلی |
|
|
کو بلیگو جمله را سیلاب برد |
|
یا نهنگی خورد کل را کرد و مرد |
|
|
صبحدم چون تیغ گوهردار خود |
|
از نیام ظلمت شب بر کند |
|
|
آفتاب شرق شب را طی کند |
|
از نهنگ آن خوردهها را قی کند |
|
|
رسته چون یونس ز معدهی آن نهنگ |
|
منتشر گردیم اندر بو و رنگ |
|
|
خلق چون یونس مسبح آمدند |
|
کاندر آن ظلمات پر راحت شدند |
|
|
هر یکی گوید به هنگام سحر |
|
چون ز بطن حوت شب آید به در |
|
|
کای کریمی که در آن لیل وحش |
|
گنج رحمت بنهی و چندین چشش |
|
|
چشم تیز و گوش تازه تن سبک |
|
از شب همچون نهنگ ذوالحبک |
|
|
از مقامات وحشرو زین سپس |
|
هیچ نگریزیم ما با چون تو کس |
|
|
موسی آن را نار دید و نور بود |
|
زنگیی دیدیم شب را حور بود |
|
|
بعد ازین ما دیده خواهیم از تو بس |
|
تا نپوشد بحر را خاشاک و خس |
|
|
ساحران را چشم چون رست از عمی |
|
کفزنان بودند بیاین دست و پا |
|
|
چشمبند خلق جز اسباب نیست |
|
هر که لرزد بر سبب ز اصحاب نیست |
|
|
لیک حق اصحابنا اصحاب را |
|
در گشاد و برد تا صدر سرا |
|
|
با کفش نامستحق و مستحق |
|
معتقان رحمتاند از بند رق |
|
|
در عدم ما مستحقان کی بدیم |
|
که برین جان و برین دانش زدیم |
|
|
ای بکرده یار هر اغیار را |
|
وی بداده خلعت گل خار را |
|
|
خاک ما را ثانیا پالیز کن |
|
هیچ نی را بار دیگر چیز کن |
|
|
این دعا تو امر کردی ز ابتدا |
|
ورنه خاکی را چه زهرهی این بدی |
|
|
چون دعامان امر کردی ای عجاب |
|
این دعای خویش را کن مستجاب |
|
|
شب شکسته کشتی فهم و حواس |
|
نه امیدی مانده نه خوف و نه یاس |
|
|
برده در دریای رحمت ایزدم |
|
تا ز چه فن پر کند بفرستدم |
|
|
آن یکی را کرده پر نور جلال |
|
وآن دگر را کرده پر وهم و خیال |
|
|
گر بخویشم هیچ رای و فن بدی |
|
رای و تدبیرم به حکم من بدی |
|
|
شب نرفتی هوش بیفرمان من |
|
زیر دام من بدی مرغان من |
|
|
بودمی آگه ز منزلهای جان |
|
وقت خواب و بیهشی و امتحان |
|
|
چون کفم زین حل و عقد او تهیست |
|
ای عجب این معجبی من ز کیست |
|
|
دیده را نادیده خود انگاشتم |
|
باز زنبیل دعا برداشتم |
|
|
چون الف چیزی ندارم ای کریم |
|
جز دلی دلتنگتر از چشم میم |
|
|
این الف وین میم ام بود ماست |
|
میم ام تنگست الف زو نر گداست |
|
|
آن الف چیزی ندارد غافلیست |
|
میم دلتنگ آن زمان عاقلیست |
|
|
در زمان بیهشی خود هیچ من |
|
در زمان هوش اندر پیچ من |
|
|
هیچ دیگر بر چنین هیچی منه |
|
نام دولت بر چنین پیچی منه |
|
|
خود ندارم هیچ به سازد مرا |
|
که ز وهم دارم است این صد عنا |
|
|
در ندارم هم تو داراییم کن |
|
رنج دیدم راحتافزاییم کن |
|
|
هم در آب دیده عریان بیستم |
|
بر در تو چونک دیده نیستم |
|
|
آب دیدهی بندهی بیدیده را |
|
سبزهای بخش و نباتی زین چرا |
|
|
ور نمانم آب آبم ده ز عین |
|
همچو عینین نبی هطالتین |
|
|
او چو آب دیده جست از جود حق |
|
با چنان اقبال و اجلال و سبق |
|
|
چون نباشم ز اشک خون باریکریس |
|
من تهیدست قصور کاسهلیس |
|
|
چون چنان چشم اشک را مفتون بود |
|
اشک من باید که صد جیحون بود |
|
|
قطرهای زان زین دو صد جیحون به است |
|
که بدان یک قطره انس و جن برست |
|
|
چونک باران جست آن روضهی بهشت |
|
چون نجوید آب شورهخاک زشت |
|
|
ای اخی دست از دعا کردن مدار |
|
با اجابت یا رد اویت چه کار |
|
|
نان که سد و مانع این آب بود |
|
دست از آن نان میبباید شست زود |
|
|
خویش را موزون و چست و سخته کن |
|
ز آب دیده نان خود را پخته کن |
|