| | | | | | |
| |
بر سر تختی شنید آن نیک‌نام |
|
طقطقی و های و هویی شب ز بام |
|
| |
گامهای تند بر بام سرا |
|
گفت با خود این چنین زهره کرا |
|
| |
بانگ زد بر روزن قصر او که کیست |
|
این نباشد آدمی مانا پریست |
|
| |
سر فرو کردند قومی بوالعجب |
|
ما همی گردیم شب بهر طلب |
|
| |
هین چه می‌جویید گفتند اشتران |
|
گفت اشتر بام بر کی جست هان |
|
| |
پس بگفتندش که تو بر تخت جاه |
|
چون همی جویی ملاقات اله |
|
| |
خود همان بد دیگر او را کس ندید |
|
چون پری از آدمی شد ناپدید |
|
| |
معنی‌اش پنهان و او در پیش خلق |
|
خلق کی بینند غیر ریش و دلق |
|
| |
چون ز چشم خویش و خلقان دور شد |
|
هم‌چو عنقا در جهان مشهور شد |
|
| |
جان هر مرغی که آمد سوی قاف |
|
جمله‌ی عالم ازو لافند لاف |
|
| |
چون رسید اندر سبا این نور شرق |
|
غلغلی افتاد در بلقیس و خلق |
|
| |
روحهای مرده جمله پر زدند |
|
مردگان از گور تن سر بر زدند |
|
| |
یک دگر را مژده می‌دادند هان |
|
نک ندایی می‌رسد از آسمان |
|
| |
زان ندا دینها همی‌گردند گبز |
|
شاخ و برگ دل همی گردند سبز |
|
| |
از سلیمان آن نفس چون نفخ صور |
|
مردگان را وا رهانید از قبور |
|
| |
مر ترا بادا سعادت بعد ازین |
|
این گذشت الله اعلم بالیقین |
|
