| | | | | | |
|
که آمدش پیغام از وحی مهم |
|
که کژی بگذار اکنون فاستقم |
|
|
این درخت تن عصای موسیست |
|
که امرش آمد که بیندازش ز دست |
|
|
تا ببینی خیر او و شر او |
|
بعد از آن بر گیر او را ز امر هو |
|
|
پیش از افکندن نبود او غیر چوب |
|
چون به امرش بر گرفتی گشت خوب |
|
|
اول او بد برگافشان بره را |
|
گشت معجز آن گروه غره را |
|
|
گشت حاکم بر سر فرعونیان |
|
آبشان خون کرد و کف بر سر زنان |
|
|
از مزارعشان برآمد قحط و مرگ |
|
از ملخهایی که میخوردند برگ |
|
|
تا بر آمد بیخود از موسی دعا |
|
چون نظر افتادش اندر منتها |
|
|
کین همه اعجاز و کوشیدن چراست |
|
چون نخواهند این جماعت گشت راست |
|
|
امر آمد که اتباع نوح کن |
|
ترک پایانبینی مشروح کن |
|
|
زان تغافل کن چو داعی رهی |
|
امر بلغ هست نبود آن تهی |
|
|
کمترین حکمت کزین الحاح تو |
|
جلوه گردد آن لجاج و آن عتو |
|
|
تا که ره بنمودن و اضلال حق |
|
فاش گردد بر همه اهل و فرق |
|
|
چونک مقصود از وجود اظهار بود |
|
بایدش از پند و اغوا آزمود |
|
|
دیو الحاح غوایت میکند |
|
شیخالحاح هدایت میکند |
|
|
چون پیاپی گشت آن امر شجون |
|
نیل میآمد سراسر جمله خون |
|
|
تا بنفس خویش فرعون آمدش |
|
لابه میکردش دو تا گشته قدش |
|
|
کانچ ما کردیم ای سلطان مکن |
|
نیست ما را روی ایراد سخن |
|
|
پاره پاره گردمت فرمانپذیر |
|
من بعزت خوگرم سختم مگیر |
|
|
هین بجنبان لب به رحمت ای امین |
|
تا ببندد این دهانهی آتشین |
|
|
گفت یا رب میفریبد او مرا |
|
میفریبد او فریبندهی ترا |
|
|
بشنوم یا من دهم هم خدعهاش |
|
تا بداند اصل را آن فرعکش |
|
|
که اصل هر مکری و حیلت پیش ماست |
|
هر چه بر خاکست اصلش از سماست |
|
|
گفت حق آن سگ نیرزد هم به آن |
|
پیش سگ انداز از دور استخوان |
|
|
هین بجنبان آن عصا تا خاکها |
|
وا دهد هرچه ملخ کردش فنا |
|
|
وان ملخها در زمان گردد سیاه |
|
تا ببیند خلق تبدیل اله |
|
|
که سببها نیست حاجت مر مرا |
|
آن سبب بهر حجابست و غطا |
|
|
تا طبیعی خویش بر دارو زند |
|
تا منجم رو با ستاره کند |
|
|
تا منافق از حریصی بامداد |
|
سوی بازار آید از بیم کساد |
|
|
بندگی ناکرده و ناشسته روی |
|
لقمهی دوزخ بگشته لقمهجوی |
|
|
آکل و ماکول آمد جان عام |
|
همچو آن برهی چرنده از حطام |
|
|
میچرد آن بره و قصاب شاد |
|
کو برای ما چرد برگ مراد |
|
|
کار دوزخ میکنی در خوردنی |
|
بهر او خود را تو فربه میکنی |
|
|
کار خود کن روزی حکمت بچر |
|
تا شود فربه دل با کر و فر |
|
|
خوردن تن مانع این خوردنست |
|
جان چو بازرگان و تن چون رهزنست |
|
|
شمع تاجر آنگهست افروخته |
|
که بود رهزن چو هیزم سوخته |
|
|
که تو آن هوشی و باقی هوشپوش |
|
خویشتن را گم مکن یاوه مکوش |
|
|
دانک هر شهوت چو خمرست و چو بنگ |
|
پردهی هوشست وعاقل زوست دنگ |
|
|
خمر تنها نیست سرمستی هوش |
|
هر چه شهوانیست بندد چشم و گوش |
|
|
آن بلیس از خمر خوردن دور بود |
|
مست بود او از تکبر وز جحود |
|
|
مست آن باشد که آن بیند که نیست |
|
زر نماید آنچ مس و آهنیست |
|
|
این سخن پایان ندارد موسیا |
|
لب بجنبان تا برون روژد گیا |
|
|
همچنان کرد و هم اندر دم زمین |
|
سبز گشت از سنبل و حب ثمین |
|
|
اندر افتادند در لوت آن نفر |
|
قحط دیده مرده از جوع البقر |
|
|
چند روزی سیر خوردند از عطا |
|
آن دمی و آدمی و چارپا |
|
|
چون شکم پر گشت و بر نعمت زدند |
|
وآن ضرورت رفت پس طاغی شدند |
|
|
نفس فرعونیست هان سیرش مکن |
|
تا نیارد یاد از آن کفر کهن |
|
|
بی تف آتش نگردد نفس خوب |
|
تا نشد آهن چو اخگر هین مکوب |
|
|
بیمجاعت نیست تن جنبشکنان |
|
آهن سردیست میکوبی بدان |
|
|
گر بگرید ور بنالد زار زار |
|
او نخواهد شد مسلمان هوش دار |
|
|
او چو فرعونست در قحط آنچنان |
|
پیش موسی سر نهد لابهکنان |
|
|
چونک مستغنی شد او طاغی شود |
|
خر چو بار انداخت اسکیزه زند |
|
|
پس فراموشش شود چون رفت پیش |
|
کار او زان آه و زاریهای خویش |
|
|
سالها مردی که در شهری بود |
|
یک زمان که چشم در خوابی رود |
|
|
شهر دیگر بیند او پر نیک و بد |
|
هیچ در یادش نیاید شهر خود |
|
|
که من آنجا بودهام این شهر نو |
|
نیست آن من درینجاام گرو |
|
|
بل چنان داند که خود پیوسته او |
|
هم درین شهرش به دست ابداع و خو |
|
|
چه عجب گر روح موطنهای خویش |
|
که بدستش مسکن و میلاد پیش |
|
|
مینیارد یاد کین دنیا چو خواب |
|
میفرو پوشد چو اختر را سحاب |
|
|
خاصه چندین شهرها را کوفته |
|
گردها از درک او ناروفته |
|
|
اجتهاد گرم ناکرده که تا |
|
دل شود صاف و ببیند ماجرا |
|
|
سر برون آرد دلش از بخش راز |
|
اول و آخر ببیند چشم باز |
|