| | | | | | |
|
چون گناه و فسق خلقان جهان |
|
میشدی بر هر دو روشن آن زمان |
|
|
دست خاییدن گرفتندی ز خشم |
|
لیک عیب خود ندیدندی به چشم |
|
|
خویش در آیینه دید آن زشت مرد |
|
رو بگردانید از آن و خشم کرد |
|
|
خویشبین چون از کسی جرمی بدید |
|
آتشی در وی ز دوزخ شد پدید |
|
|
حمیت دین خواند او آن کبر را |
|
ننگرد در خویش نفس گبر را |
|
|
حمیت دین را نشانی دیگرست |
|
که از آن آتش جهانی اخضرست |
|
|
گفت حقشان گر شما روشن گرید |
|
در سیهکاران مغفل منگرید |
|
|
شکر گویید ای سپاه و چاکران |
|
رستهاید از شهوت و از چاکران |
|
|
گر از آن معنی نهم من بر شما |
|
مر شما را بیش نپذیرد سما |
|
|
عصمتی که مر شما را در تنست |
|
آن ز عکس عصمت و حفظ منست |
|
|
آن ز من بینید نه از خود هین و هین |
|
تا نچربد بر شما دیو لعین |
|
|
آنچنان که کاتب وحی رسول |
|
دید حکمت در خود و نور اصول |
|
|
خویش را هم صوت مرغان خدا |
|
میشمرد آن بد صفیری چون صدا |
|
|
لحن مرغان را اگر واصف شوی |
|
بر مراد مرغ کی واقف شوی |
|
|
گر بیاموزی صفیر بلبلی |
|
تو چه دانی کو چه دارد با گلی |
|
|
ور بدانی باشد آن هم از گمان |
|
چون ز لبجنبان گمانهای کران |
|