| | | | | | |
| |
روزها آن آهوی خوش‌ناف نر |
|
در شکنجه بود در اصطبل خر |
|
| |
مضطرب در نزع چون ماهی ز خشک |
|
در یکی حقه معذب پشک و مشک |
|
| |
یک خرش گفتی که ها این بوالوحوش |
|
طبع شاهان دارد و میران خموش |
|
| |
وآن دگر تسخر زدی کز جر و مد |
|
گوهر آوردست کی ارزان دهد |
|
| |
وآن خری گفتی که با این نازکی |
|
بر سریر شاه شو گو متکی |
|
| |
آن خری شد تخمه وز خوردن بماند |
|
پس برسم دعوت آهو را بخواند |
|
| |
سر چنین کرد او که نه رو ای فلان |
|
اشتهاام نیست هستم ناتوان |
|
| |
گفت می‌دانم که نازی می‌کنی |
|
یا ز ناموس احترازی می‌کنی |
|
| |
گفت او با خود که آن طعمه‌ی توست |
|
که از آن اجزای تو زنده و نوست |
|
| |
من الیف مرغزاری بوده‌ام |
|
در زلال و روضه‌ها آسوده‌ام |
|
| |
گر قضا انداخت ما را در عذاب |
|
کی رود آن خو و طبع مستطاب |
|
| |
گر گدا گشتم گدارو کی شوم |
|
ور لباسم کهنه گردد من نوم |
|
| |
سنبل و لاله و سپرغم نیز هم |
|
با هزاران ناز و نفرت خورده‌ام |
|
| |
گفت آری لاف می‌زن لاف‌لاف |
|
در غریبی بس توان گفتن گزاف |
|
| |
گفت نافم خود گواهی می‌دهد |
|
منتی بر عود و عنبر می‌نهد |
|
| |
لیک آن را کی شنود صاحب‌مشام |
|
بر خر سرگین‌پرست آن شد حرام |
|
| |
خر کمیز خر ببوید بر طریق |
|
مشک چون عرضه کنم با این فریق |
|
| |
بهر این گفت آن نبی مستجیب |
|
رمز الاسلام فی‌الدنیا غریب |
|
| |
زانک خویشانش هم از وی می‌رمند |
|
گرچه با ذاتش ملایک هم‌دمند |
|
| |
صورتش را جنس می‌بینند انام |
|
لیک از وی می‌نیابند آن مشام |
|
| |
هم‌چو شیری در میان نقش گاو |
|
دور می‌بینش ولی او را مکاو |
|
| |
ور بکاوی ترک گاو تن بگو |
|
که بدرد گاو را آن شیرخو |
|
| |
طبع گاوی از سرت بیرون کند |
|
خوی حیوانی ز حیوان بر کند |
|
| |
گاو باشی شیر گردی نزد او |
|
گر تو با گاوی خوشی شیری مجو |
|
