مثنوی معنوی/بیان آنک بی‌کاران و افسانه‌جویان مثل آن ترک‌اند
| اطلس عمرت به مقراض شهور | برد پاره‌پاره خیاط غرور | |||||
| تو تمنا می‌بری که اختر مدام | لاغ کردی سعد بودی بر دوام | |||||
| سخت می‌تولی ز تربیعات او | وز دلال و کینه و آفات او | |||||
| سخت می‌رنجی ز خاموشی او | وز نحوس و قبض و کین‌کوشی او | |||||
| که چرا زهره‌ی طرب در رقص نیست | بر سعود و رقص سعد او مه‌ایست | |||||
| اخترت گوید که گر افزون کنم | لاغ را پس کلیت مغبون کنم | |||||
| تو مبین قلابی این اختران | عشق خود بر قلب‌زن بین ای مهان | |||||