| | | | | | |
| |
پس چو آهن گرچه تیره‌هیکلی |
|
صیقلی کن صیقلی کن صیقلی |
|
| |
تا دلت آیینه گردد پر صور |
|
اندرو هر سو ملیحی سیمبر |
|
| |
آهن ار چه تیره و بی‌نور بود |
|
صیقلی آن تیرگی از وی زدود |
|
| |
صیقلی دید آهن و خوش کرد رو |
|
تا که صورتها توان دید اندرو |
|
| |
گر تن خاکی غلیظ و تیره است |
|
صیقلش کن زانک صیقل گیره است |
|
| |
تا درو اشکال غیبی رو دهد |
|
عکس حوری و ملک در وی جهد |
|
| |
صیقل عقلت بدان دادست حق |
|
که بدو روشن شود دل را ورق |
|
| |
صیقلی را بسته‌ای ای بی‌نماز |
|
وآن هوا را کرده‌ای دو دست باز |
|
| |
گر هوا را بند بنهاده شود |
|
صیقلی را دست بگشاده شود |
|
| |
آهنی که آیینه غیبی بدی |
|
جمله صورتها درو مرسل شدی |
|
| |
تیره کردی زنگ دادی در نهاد |
|
این بود یسعون فی الارض الفساد |
|
| |
تاکنون کردی چنین اکنون مکن |
|
تیره کردی آب را افزون مکن |
|
| |
بر مشوران تا شود این آب صاف |
|
واندرو بین ماه و اختر در طواف |
|
| |
زانک مردم هست هم‌چون آب جو |
|
چون شود تیره نبینی قعر او |
|
| |
قعر جو پر گوهرست و پر ز در |
|
هین مکن تیره که هست او صاف حر |
|
| |
جان مردم هست مانند هوا |
|
چون بگرد آمیخت شد پرده‌ی سما |
|
| |
مانع آید او ز دید آفتاب |
|
چونک گردش رفت شد صافی و ناب |
|
| |
با کمال تیرگی حق واقعات |
|
می‌نمودت تا روی راه نجات |
|
