مثنوی معنوی/بیان آنک در توبه بازست
هین مکن زین پس فراگیر احتراز | که ز بخشایش در توبهست باز | |||||
توبه را از جانب مغرب دری | باز باشد تا قیامت بر وری | |||||
تا ز مغرب بر زند سر آفتاب | باز باشد آن در از وی رو متاب | |||||
هست جنت را ز رحمت هشت در | یک در توبهست زان هشت ای پسر | |||||
آن همه گه باز باشد گه فراز | وآن در توبه نباشد جز که باز | |||||
هین غنیمت دار در بازست زود | رخت آنجا کش به کوری حسود |