| | | | | | |
|
پس برو خاموش باش از انقیاد |
|
زیر ظل امر شیخ و اوستاد |
|
|
ورنه گر چه مستعد و قابلی |
|
مسخ گردی تو ز لاف کاملی |
|
|
هم ز استعداد وا مانی اگر |
|
سر کشی ز استاد راز و با خبر |
|
|
صبر کن در موزه دوزی تو هنوز |
|
ور بوی بیصبر گردی پارهدوز |
|
|
کهنهدوزان گر بدیشان صبر و حلم |
|
جمله نودوزان شدندی هم به علم |
|
|
بس بکوشی و بخر از کلال |
|
هم تو گویی خویش کالعقل عقال |
|
|
همچو آن مرد مفلسف روز مرگ |
|
عقل را میدید بس بیبال و برگ |
|
|
بیغرض میکرد آن دم اعتراف |
|
کز ذکاوت راندیم اسپ از گزاف |
|
|
از غروری سر کشیدیم از رجال |
|
آشنا کردیم در بحر خیال |
|
|
آشنا هیچست اندر بحر روح |
|
نیست اینجا چاره جز کشتی نوح |
|
|
این چنین فرمود این شاه رسل |
|
که منم کشتی درین دریای کل |
|
|
یا کسی کو در بصیرتهای من |
|
شد خلیفهی راستی بر جای من |
|
|
کشتی نوحیم در دریا که تا |
|
رو نگردانی ز کشتی ای فتی |
|
|
همچو کنعان سوی هر کوهی مرو |
|
از نبی لا عاصم الیوم شنو |
|
|
مینماید پست این کشتی ز بند |
|
مینماید کوه فکرت بس بلند |
|
|
پست منگر هان و هان این پست را |
|
بنگر آن فضل حق پیوست را |
|
|
در علو کوه فکرت کم نگر |
|
که یکی موجش کند زیر و زبر |
|
|
گر تو کنعانی نداری باورم |
|
گر دو صد چندین نصیحت پرورم |
|
|
گوش کنعان کی پذیرد این کلام |
|
که برو مهر خدایست و ختام |
|
|
کی گذارد موعظه بر مهر حق |
|
کی بگرداند حدث حکم سبق |
|
|
لیک میگویم حدیث خوشپیی |
|
بر امید آنک تو کنعان نهای |
|
|
آخر این اقرار خواهی کرد هین |
|
هم ز اول روز آخر را ببین |
|
|
میتوانی دید آخر را مکن |
|
چشم آخربینت را کور کهن |
|
|
هر که آخربین بود مسعودوار |
|
نبودش هر دم ز ره رفتن عثار |
|
|
گر نخواهی هر دمی این خفتخیز |
|
کن ز خاک پایی مردی چشم تیز |
|
|
کحل دیده ساز خاک پاش را |
|
تا بیندازی سر اوباش را |
|
|
که ازین شاگردی و زین افتقار |
|
سوزنی باشی شوی تو ذوالفقار |
|
|
سرمه کن تو خاک هر بگزیده را |
|
هم بسوزد هم بسازد دیده را |
|
|
چشم اشتر زان بود بس نوربار |
|
کو خورد از بهر نور چشم خار |
|