| | | | | | |
|
حبذا کاریز اصل چیزها |
|
فارغت آرد ازین کاریزها |
|
|
تو ز صد ینبوع شربت میکشی |
|
هرچه زان صد کم شود کاهد خوشی |
|
|
چون بجوشید از درون چشمهی سنی |
|
ز استراق چشمهها گردی غنی |
|
|
قرةالعینت چو ز آب و گل بود |
|
راتبهی این قره درد دل بود |
|
|
قلعه را چون آب آید از برون |
|
در زمان امن باشد بر فزون |
|
|
چونک دشمن گرد آن حلقه کند |
|
تا که اندر خونشان غرقه کند |
|
|
آب بیرون را ببرند آن سپاه |
|
تا نباشد قلعه را زانها پناه |
|
|
آن زمان یک چاه شوری از درون |
|
به ز صد جیحون شیرین از برون |
|
|
قاطع الاسباب و لشکرهای مرگ |
|
همچو دی آید به قطع شاخ و برگ |
|
|
در جهان نبود مددشان از بهار |
|
جز مگر در جان بهار روی یار |
|
|
زان لقب شد خاک را دار الغرور |
|
کو کشد پا را سپس یوم العبور |
|
|
پیش از آن بر راست و بر چپ میدوید |
|
که بچینم درد تو چیزی نچید |
|
|
او بگفتی مر ترا وقت غمان |
|
دور از تو رنج و ده که در میان |
|
|
چون سپاه رنج آمد بست دم |
|
خود نمیگوید ترا من دیدهام |
|
|
حق پی شیطان بدین سان زد مثل |
|
که ترا در رزم آرد با حیل |
|
|
که ترا یاری دهم من با توم |
|
در خطرها پیش تو من میدوم |
|
|
اسپرت باشم گه تیر خدنگ |
|
مخلص تو باشم اندر وقت تنگ |
|
|
جان فدای تو کنم در انتعاش |
|
رستمی شیری هلا مردانه باش |
|
|
سوی کفرش آورد زین عشوهها |
|
آن جوال خدعه و مکر و دها |
|
|
چون قدم بنهاد در خندق فتاد |
|
او به قاهاقاه خنده لب گشاد |
|
|
هی بیا من طمعها دارم ز تو |
|
گویدش رو رو که بیزارم ز تو |
|
|
تو نترسیدی ز عدل کردگار |
|
من همیترسم دو دست از من بدار |
|
|
گفت حق خود او جدا شد از بهی |
|
تو بدین تزویرها هم کی رهی |
|
|
فاعل و مفعول در روز شمار |
|
روسیاهند و حریف سنگسار |
|
|
رهزده و رهزن یقین در حکم و داد |
|
در چه بعدند و در بس المهاد |
|
|
گول را و غول را کو را فریفت |
|
از خلاص و فوز میباید شکیفت |
|
|
هم خر و خرگیر اینجا در گلند |
|
غافلند اینجا و آنجا آفلند |
|
|
جز کسانی را که وا گردند از آن |
|
در بهار فضل آیند از خزان |
|
|
توبه آرند و خدا توبهپذیر |
|
امر او گیرند و او نعم الامیر |
|
|
چون بر آرند از پشیمانی حنین |
|
عرش لرزد از انین المذنبین |
|
|
آنچنان لرزد که مادر بر ولد |
|
دستشان گیرد به بالا میکشد |
|
|
کای خداتان وا خریده از غرور |
|
نک ریاض فضل و نک رب غفور |
|
|
بعد ازینتان برگ و رزق جاودان |
|
از هوای حق بود نه از ناودان |
|
|
چونک دریا بر وسایط رشک کرد |
|
تشنه چون ماهی به ترک مشک کرد |
|