مثنوی معنوی/بیان توکل و ترک جهد گفتن نخچیران بشیر
| طایفه‌ی نخچیر در وادی خوش | بودشان از شیر دایم کش‌مکش | |||||
| بس که آن شیر از کمین می در ربود | آن چرا بر جمله ناخوش گشته بود | |||||
| حیله کردند آمدند ایشان بشیر | کز وظیفه ما ترا داریم سیر | |||||
| بعد ازین اندر پی صیدی میا | تا نگردد تلخ بر ما این گیا | |||||