مثنوی معنوی/بیان دوازده سبط از نصاری
| قوم عیسی را بد اندر دار و گیر | حاکمانشان ده امیر و دو امیر | |||||
| هر فریقی مر امیری را تبع | بنده گشته میر خود را از طمع | |||||
| این ده و این دو امیر و قومشان | گشته بند آن وزیر بد نشان | |||||
| اعتماد جمله بر گفتار او | اقتدای جمله بر رفتار او | |||||
| پیش او در وقت و ساعت هر امیر | جان بدادی گر بدو گفتی بمیر | |||||