مثنوی معنوی/بیان سبب فصاحت و بسیارگویی آن فضول به خدمت رسول علیه‌السلام
| پرتو مستی بی‌حد نبی | چون بزد هم مست و خوش گشت آن غبی | |||||
| لاجرم بسیارگو شد از نشاط | مست ادب بگذاشت آمد در خباط | |||||
| نه همه جا بی‌خودی شر می‌کند | بی‌ادب را می چنان‌تر می‌کند | |||||
| گر بود عاقل نکو فر می‌شود | ور بود بدخوی بتر می‌شود | |||||
| لیک اغلب چون بدند و ناپسند | بر همه می را محرم کرده‌اند | |||||