| | | | | | |
| |
این سخن پایان ندارد گفت موش |
|
چغز را روزی کای مصباح هوش |
|
| |
وقتها خواهم که گویم با تو راز |
|
تو درون آب داری ترک‌تاز |
|
| |
بر لب جو من ترا نعره‌زنان |
|
نشنوی در آب ناله‌ی عاشقان |
|
| |
من بدین وقت معین ای دلیر |
|
می‌نگردم از محاکات تو سیر |
|
| |
پنج وقت آمد نماز و رهنمون |
|
عاشقان را فی صلاة دائمون |
|
| |
نه به پنج آرام گیرد آن خمار |
|
که در آن سرهاست نی پانصد هزار |
|
| |
نیست زر غبا وظیفه‌ی عاشقان |
|
سخت مستسقیست جان صادقان |
|
| |
نیست زر غبا وظیفه‌ی ماهیان |
|
زانک بی‌دریا ندارند انس جان |
|
| |
آب این دریا که هایل بقعه‌ایست |
|
با خمار ماهیان خود جرعه‌ایست |
|
| |
یک دم هجران بر عاشق چو سال |
|
وصل سالی متصل پیشش خیال |
|
| |
عشق مستسقیست مستسقی‌طلب |
|
در پی هم این و آن چون روز و شب |
|
| |
روز بر شب عاشقست و مضطرست |
|
چون ببینی شب برو عاشق‌ترست |
|
| |
نیستشان از جست‌وجو یک لحظه‌ایست |
|
از پی همشان یکی دم ایست نیست |
|
| |
این گرفته پای آن آن گوش این |
|
این بر آن مدهوش و آن بی‌هوش این |
|
| |
در دل معشوق جمله عاشق است |
|
در دل عذرا همیشه وامق است |
|
| |
در دل عاشق به جز معشوق نیست |
|
در میانشان فارق و فاروق نیست |
|
| |
بر یکی اشتر بود این دو درا |
|
پس چه زر غبا بگنجد این دو را |
|
| |
هیچ کس با خویش زر غبا نمود |
|
هیچ کس با خود به نوبت یار بود |
|
| |
آن یکیی نه که عقلش فهم کرد |
|
فهم این موقوف شد بر مرگ مرد |
|
| |
ور به عقل ادراک این ممکن بدی |
|
قهر نفس از بهر چه واجب شدی |
|
| |
با چنان رحمت که دارد شاه هش |
|
بی‌ضرورت چون بگوید نفس کش |
|
