| | | | | | |
| |
قطب شیر و صید کردن کار او |
|
باقیان این خلق باقی‌خوار او |
|
| |
تا توانی در رضای قطب کوش |
|
تا قوی گردد کند صید وحوش |
|
| |
چو برنجد بی‌نوا مانند خلق |
|
کز کف عقلست جمله رزق حلق |
|
| |
زانک وجد حلق باقی خورد اوست |
|
این نگه دار ار دل تو صیدجوست |
|
| |
او چو عقل و خلق چون اعضا و تن |
|
بسته‌ی عقلست تدبیر بدن |
|
| |
ضعف قطب از تن بود از روح نی |
|
ضعف در کشتی بود در نوح نی |
|
| |
قطب آن باشد که گرد خود تند |
|
گردش افلاک گرد او بود |
|
| |
یاریی ده در مرمه‌ی کشتی‌اش |
|
گر غلام خاص و بنده گشتی‌اش |
|
| |
یاریت در تو فزاید نه اندرو |
|
گفت حق ان تنصروا الله تنصروا |
|
| |
هم‌چو روبه صید گیر و کن فداش |
|
تا عوض گیری هزاران صید بیش |
|
| |
روبهانه باشد آن صید مرید |
|
مرده گیرد صید کفتار مرید |
|
| |
مرده پیش او کشی زنده شود |
|
چرک در پالیز روینده شود |
|
| |
گفت روبه شیر را خدمت کنم |
|
حیله‌ها سازم ز عقلش بر کنم |
|
| |
حیله و افسونگری کار منست |
|
کار من دستان و از ره بردنست |
|
| |
از سر که جانب جو می‌شتافت |
|
آن خر مسکین لاغر را بیافت |
|
| |
پس سلام گرم کرد و پیش رفت |
|
پیش آن ساده دل درویش رفت |
|
| |
گفت چونی اندرین صحرای خشک |
|
در میان سنگ لاخ و جای خشک |
|
| |
گفت خر گر در غمم گر در ارم |
|
قسمتم حق کرد من زان شاکرم |
|
| |
شکر گویم دوست را در خیر و شر |
|
زانک هست اندر قضا از بد بتر |
|
| |
چونک قسام اوست کفر آمد گله |
|
صبر باید صبر مفتاح الصله |
|
| |
غیر حق جمله عدواند اوست دوست |
|
با عدو از دوست شکوت کی نکوست |
|
| |
تا دهد دوغم نخواهم انگبین |
|
زانک هر نعمت غمی دارد قرین |
|
