| | | | | | |
|
گفت زن یک آفتابی تافتست |
|
عالمی زو روشنایی یافتست |
|
|
نایب رحمان خلیفهی کردگار |
|
شهر بغدادست از وی چون بهار |
|
|
گر بپیوندی بدان شه شه شوی |
|
سوی هر ادبیر تا کی میروی |
|
|
همنشینی با شهان چون کیمیاست |
|
چون نظرشان کیمیایی خود کجاست |
|
|
چشم احمد بر ابوبکری زده |
|
او ز یک تصدیق صدیق آمده |
|
|
گفت من شه را پذیرا چون شوم |
|
بی بهانه سوی او من چون روم |
|
|
نسبتی باید مرا یا حیلتی |
|
هیچ پیشه راست شد بیآلتی |
|
|
همچو مجنونی که بشنید از یکی |
|
که مرض آمد به لیلی اندکی |
|
|
گفت آوه بی بهانه چون روم |
|
ور بمانم از عیادت چون شوم |
|
|
لیتنی کنت طبیبا حاذقا |
|
کنت امشی نحو لیلی سابقا |
|
|
قل تعالوا گفت حق ما را بدان |
|
تا بود شرماشکنی ما را نشان |
|
|
شبپران را گر نظر و آلت بدی |
|
روزشان جولان و خوش حالت بدی |
|
|
گفت چون شاه کرم میدان رود |
|
عین هر بیآلتی آلت شود |
|
|
زانک آلت دعوی است و هستی است |
|
کار در بیآلتی و پستی است |
|
|
گفت کی بیآلتی سودا کنم |
|
تا نه من بیآلتی پیدا کنم |
|
|
پس گواهی بایدم بر مفلسی |
|
تا مرا رحمی کند شاه غنی |
|
|
تو گواهی غیر گفت و گو و رنگ |
|
وا نما تا رحم آرد شاه شنگ |
|
|
کین گواهی که ز گفت و رنگ بد |
|
نزد آن قاضی القضاة آن جرح شد |
|
|
صدق میخواهد گواه حال او |
|
تا بتابد نور او بی قال او |
|