| | | | | | |
|
گفت موسی سحر هم حیرانکنیست |
|
چون کنم کین خلق را تمییز نیست |
|
|
گفت حق تمییز را پیدا کنم |
|
عقل بیتمییز را بینا کنم |
|
|
گرچه چون دریا برآوردند کف |
|
موسیا تو غالب آیی لا تخف |
|
|
بود اندر عهده خود سحر افتخار |
|
چون عصا شد مار آنها گشت عار |
|
|
هر کسی را دعوی حسن و نمک |
|
سنگ مرگ آمد نمکها را محک |
|
|
سحر رفت و معجزهی موسی گذشت |
|
هر دو را از بام بود افتاد طشت |
|
|
بانگ طشت سحر جز لعنت چه ماند |
|
بانگ طشت دین به جز رفعت چه ماند |
|
|
چون محک پنهان شدست از مرد و زن |
|
در صف آ ای قلب و اکنون لاف زن |
|
|
وقت لافستت محک چون غایبست |
|
میبرندت از عزیزی دست دست |
|
|
قلب میگوید ز نخوت هر دمم |
|
ای زر خالص من از تو کی کمم |
|
|
زر همیگوید بلی ای خواجهتاش |
|
لیک میآید محک آماده باش |
|
|
مرگ تن هدیهست بر اصحاب راز |
|
زر خالص را چه نقصانست گاز |
|
|
قلب اگر در خویش آخربین بدی |
|
آن سیه که آخر شد او اول شدی |
|
|
چون شدی اول سیه اندر لقا |
|
دور بودی از نفاق و از شقا |
|
|
کیمیای فضل را طالب بدی |
|
عقل او بر زرق او غالب بدی |
|
|
چون شکستهدل شدی از حال خویش |
|
جابر اشکستگان دیدی به پیش |
|
|
عاقبت را دید و او اشکسته شد |
|
از شکستهبند در دم بسته شد |
|
|
فضل مسها را سوی اکسیر راند |
|
آن زراندود از کرم محروم ماند |
|
|
ای زراندوده مکن دعوی ببین |
|
که نماند مشتریت اعمی چنین |
|
|
نور محشر چشمشان بینا کند |
|
چشم بندی ترا رسوا کند |
|
|
بنگر آنها را که آخر دیدهاند |
|
حسرت جانها و رشک دیدهاند |
|
|
بنگر آنها را که حالی دیدهاند |
|
سر فاسد ز اصل سر ببریدهاند |
|
|
پیش حالیبین که در جهلست و شک |
|
صبح صادق صبح کاذب هر دو یک |
|
|
صبح کاذب صد هزاران کاروان |
|
داد بر باد هلاکت ای جوان |
|
|
نیست نقدی کش غلطانداز نیست |
|
وای آن جان کش محک و گاز نیست |
|