| | | | | | |
|
آن جهان چون ذره ذره زندهاند |
|
نکتهدانند و سخن گویندهاند |
|
|
در جهان مردهشان آرام نیست |
|
کین علف جز لایق انعام نیست |
|
|
هر که را گلشن بود بزم و وطن |
|
کی خورد او باده اندر گولخن |
|
|
جای روح پاک علیین بود |
|
کرم باشد کش وطن سرگین بود |
|
|
بهر مخمور خدا جام طهور |
|
بهر این مرغان کور این آب شور |
|
|
هر که عدل عمرش ننمود دست |
|
پیش او حجاج خونی عادلست |
|
|
دختران را لعبت مرده دهند |
|
که ز لعب زندگان بیآگهند |
|
|
چون ندارند از فتوت زور و دست |
|
کودکان را تیغ چوبین بهترست |
|
|
کافران قانع بنقش انبیا |
|
که نگاریدهست اندر دیرها |
|
|
زان مهان ما را چو دور روشنیست |
|
هیچمان پروای نقش سایه نیست |
|
|
این یکی نقشش نشسته در جهان |
|
وآن دگر نقشش چو مه در آسمان |
|
|
این دهانش نکتهگویان با جلیس |
|
و آن دگر با حق به گفتار و انیس |
|
|
گوش ظاهر این سخن را ضبط کن |
|
گوش جانش جاذب اسرار کن |
|
|
چشم ظاهر ضابط حلیهی بشر |
|
چشم سر حیران مازاغ البصر |
|
|
پای ظاهر در صف مسجد صواف |
|
پای معنی فوق گردون در طواف |
|
|
جزو جزوش را تو بشمر همچنین |
|
این درون وقت و آن بیرون حین |
|
|
این که در وقتست باشد تا اجل |
|
وان دگر یار ابد قرن ازل |
|
|
هست یک نامش ولی الدولتین |
|
هست یک نعتش امام القبلتین |
|
|
خلوت و چله برو لازم نماند |
|
هیچ غیمی مر ورا غایم نماند |
|
|
قرص خورشیدست خلوتخانهاش |
|
کی حجاب آرد شب بیگانهاش |
|
|
علت و پرهیز شد بحران نماند |
|
کفر او ایمان شد و کفران نماند |
|
|
چون الف از استقامت شد به پیش |
|
او ندارد هیچ از اوصاف خویش |
|
|
گشت فرد از کسوهی خوهای خویش |
|
شد برهنه جان به جانافزای خویش |
|
|
چون برهنه رفت پیش شاه فرد |
|
شاهش از اوصاف قدسی جامه کرد |
|
|
خلعتی پوشید از اوصاف شاه |
|
بر پرید از چاه بر ایوان جاه |
|
|
این چنین باشد چو دردی صاف گشت |
|
از بن طشت آمد او بالای طشت |
|
|
در بن طشت از چه بود او دردناک |
|
شومی آمیزش اجزای خاک |
|
|
یار ناخوش پر و بالش بسته بود |
|
ورنه او در اصل بس برجسته بود |
|
|
چون عتاب اهبطوا انگیختند |
|
همچو هاروتش نگون آویختند |
|
|
بود هاروت از ملاک آسمان |
|
از عتابی شد معلق همچنان |
|
|
سرنگون زان شد که از سر دور ماند |
|
خویش را سر ساخت و تنها پیش راند |
|
|
آن سپد خود را چو پر از آب دید |
|
کر استغنا و از دریا برید |
|
|
بر جگر آبش یکی قطره نماند |
|
بحر رحمت کرد و او را باز خواند |
|
|
رحمتی بیعلتی بیخدمتی |
|
آید از دریا مبارک ساعتی |
|
|
الله الله گرد دریابار گرد |
|
گرچه باشند اهل دریابار زرد |
|
|
تا که آید لطف بخشایشگری |
|
سرخ گردد روی زرد از گوهری |
|
|
زردی رو بهترین رنگهاست |
|
زانک اندر انتظار آن لقاست |
|
|
لیک سرخی بر رخی که آن لامعست |
|
بهر آن آمد که جانش قانعست |
|
|
که طمع لاغر کند زرد و ذلیل |
|
نیست او از علت ابدان علیل |
|
|
چون ببیند روی زرد بیسقم |
|
خیره گردد عقل جالینوس هم |
|
|
چون طمع بستی تو در انوار هو |
|
مصطفی گوید که ذلت نفسه |
|
|
نور بیسایه لطیف و عالی است |
|
آن مشبک سایهی غربالی است |
|
|
عاشقان عریان همیخواهند تن |
|
پیش عنینان چه جامه چه بدن |
|
|
روزهداران را بود آن نان و خوان |
|
خرمگس را چه ابا چه دیگدان |
|