| | | | | | |
|
تو خلیل وقتی ای خورشیدهش |
|
این چهار اطیار رهزن را بکش |
|
|
زانک هر مرغی ازینها زاغوش |
|
هست عقل عاقلان را دیدهکش |
|
|
چار وصف تن چو مرغان خلیل |
|
بسمل ایشان دهد جان را سبیل |
|
|
ای خلیل اندر خلاص نیک و بد |
|
سر ببرشان تا رهد پاها ز سد |
|
|
کل توی و جملگان اجزای تو |
|
بر گشا که هست پاشان پای تو |
|
|
از تو عالم روح زاری میشود |
|
پشت صد لشکر سواری میشود |
|
|
زانک این تن شد مقام چار خو |
|
نامشان شد چار مرغ فتنهجو |
|
|
خلق را گر زندگی خواهی ابد |
|
سر ببر زین چار مرغ شوم بد |
|
|
بازشان زنده کن از نوعی دگر |
|
که نباشد بعد از آن زیشان ضرر |
|
|
چار مرغ معنوی راهزن |
|
کردهاند اندر دل خلقان وطن |
|
|
چون امیر جمله دلهای سوی |
|
اندرین دور ای خلیفهی حق توی |
|
|
سر ببر این چار مرغ زنده را |
|
سر مدی کن خلق ناپاینده را |
|
|
بط و طاوسست و زاغست و خروس |
|
این مثال چار خلق اندر نفوس |
|
|
بط حرصست و خروس آن شهوتست |
|
جاه چون طاوس و زاغ امنیتست |
|
|
منیتش آن که بود اومیدساز |
|
طامع تابید یا عمر دراز |
|
|
بط حرص آمد که نولش در زمین |
|
در تر و در خشک میجوید دفین |
|
|
یک زمان نبود معطل آن گلو |
|
نشنود از حکم جز امر کلوا |
|
|
همچو یغماجیست خانه میکند |
|
زود زود انبان خود پر میکند |
|
|
اندر انبان میفشارد نیک و بد |
|
دانههای در و حبات نخود |
|
|
تا مبادا یاغیی آید دگر |
|
میفشارد در جوال او خشک و تر |
|
|
وقت تنگ و فرصت اندک او مخوف |
|
در بغل زد هر چه زودتر بیوقوف |
|
|
لیک ممن ز اعتماد آن حیات |
|
میکند غارت به مهل و با انات |
|
|
آمنست از فوت و از یاغی که او |
|
میشناسد قهر شه را بر عدو |
|
|
آمنست از خواجهتاشان دگر |
|
که بیایندش مزاحم صرفهبر |
|
|
عدل شه را دید در ضبط حشم |
|
که نیارد کرد کس بر کس ستم |
|
|
لاجرم نشتابد و ساکن بود |
|
از فوات حظ خود آمن بود |
|
|
بس تانی دارد و صبر و شکیب |
|
چشمسیر و مثرست و پاکجیب |
|
|
کین تانی پرتو رحمان بود |
|
وان شتاب از هزهی شیطان بود |
|
|
زانک شیطانش بترساند ز فقر |
|
بارگیر صبر را بکشد به عقر |
|
|
از نبی بشنو که شیطان در وعید |
|
میکند تهدیدت از فقر شدید |
|
|
تا خوری زشت و بری زشت و شتاب |
|
نی مروت نیتانی نی ثواب |
|
|
لاجرم کافر خورد در هفت بطن |
|
دین و دل باریک و لاغر زفت بطن |
|