| | | | | | |
| |
بس دراز است این حدیث خواجه گو |
|
تا چه شد احوال آن مرد نکو |
|
| |
خواجه اندر آتش و درد و حنین |
|
صد پراکنده همی‌گفت این چنین |
|
| |
گه تناقض گاه ناز و گه نیاز |
|
گاه سودای حقیقت گه مجاز |
|
| |
مرد غرقه گشته جانی می‌کند |
|
دست را در هر گیاهی می‌زند |
|
| |
تا کدامش دست گیرد در خطر |
|
دست و پایی می‌زند از بیم سر |
|
| |
دوست دارد یار این آشفتگی |
|
کوشش بیهوده به از خفتگی |
|
| |
آنک او شاهست او بی کار نیست |
|
ناله از وی طرفه کو بیمار نیست |
|
| |
بهر این فرمود رحمان ای پسر |
|
کل یوم هو فی شان ای پسر |
|
| |
اندرین ره می‌تراش و می‌خراش |
|
تا دم آخر دمی فارغ مباش |
|
| |
تا دم آخر دمی آخر بود |
|
که عنایت با تو صاحب‌سر بود |
|
| |
هر چه می‌کوشند اگر مرد و زنست |
|
گوش و چشم شاه جان بر روزنست |
|
