| | | | | | |
|
یا رسولالله در آن نادی کسان |
|
میزنند از چشم بد بر کرکسان |
|
|
از نظرشان کلهی شیر عرین |
|
وا شکافد تا کند آن شیر انین |
|
|
بر شتر چشم افکند همچون حمام |
|
وانگهان بفرستد اندر پی غلام |
|
|
که برو از پیه این اشتر بخر |
|
بیند اشتر را سقط او راه بر |
|
|
سر بریده از مرض آن اشتری |
|
کو بتگ با اسب میکردی مری |
|
|
کز حسد وز چشم بد بیهیچ شک |
|
سیر و گردش را بگرداند فلک |
|
|
آب پنهانست و دولاب آشکار |
|
لیک در گردش بود آب اصل کار |
|
|
چشم نیکو شد دوای چشم بد |
|
چشم بد را لا کند زیر لگد |
|
|
سبق رحمتراست و او از رحمتست |
|
چشم بد محصول قهر و لعنتست |
|
|
رحمتش بر نقمتش غالب شود |
|
چیره زین شد هر نبی بر ضد خود |
|
|
کو نتیجهی رحمتست و ضد او |
|
از نتیجهی قهر بود آن زشترو |
|
|
حرص بط یکتاست این پنجاه تاست |
|
حرص شهوت مار و منصب اژدهاست |
|
|
حرص بط از شهوت حلقست و فرج |
|
در ریاست بیست چندانست درج |
|
|
از الوهیت زند در جاه لاف |
|
طامع شرکت کجا باشد معاف |
|
|
زلت آدم ز اشکم بود و باه |
|
وآن ابلیس از تکبر بود و جاه |
|
|
لاجرم او زود استغفار کرد |
|
وآن لعین از توبه استکبار کرد |
|
|
حرص حلق و فرج هم خود بدرگیست |
|
لیک منصب نیست آن اشکستگیست |
|
|
بیخ و شاخ این ریاست را اگر |
|
باز گویم دفتری باید دگر |
|
|
اسپ سرکش را عرب شیطانش خواند |
|
نی ستوری را که در مرعی بماند |
|
|
شیطنت گردن کشی بد در لغت |
|
مستحق لعنت آمد این صفت |
|
|
صد خورنده گنجد اندر گرد خوان |
|
دو ریاستجو نگنجد در جهان |
|
|
آن نخواهد کین بود بر پشت خاک |
|
تا ملک بکشد پدر را ز اشتراک |
|
|
آن شنیدستی که الملک عقیم |
|
قطع خویشی کرد ملکتجو ز بیم |
|
|
که عقیمست و ورا فرزند نیست |
|
همچو آتش با کسش پیوند نیست |
|
|
هر چه یابد او بسوزد بر درد |
|
چون نیابد هیچ خود را میخورد |
|
|
هیچ شو وا ره تو از دندان او |
|
رحم کم جو از دل سندان او |
|
|
چونک گشتی هیچ از سندان مترس |
|
هر صباح از فقر مطلق گیر درس |
|
|
هست الوهیت ردای ذوالجلال |
|
هر که در پوشد برو گردد وبال |
|
|
تاج از آن اوست آن ما کمر |
|
وای او کز حد خود دارد گذر |
|
|
فتنهی تست این پر طاووسیت |
|
که اشتراکت باید و قدوسیت |
|