| | | | | | |
| |
یک سپد پر نان ترا بی‌فرق سر |
|
تو همی خواهی لب نان در به در |
|
| |
در سر خود پیچ هل خیره‌سری |
|
رو در دل زن چرا بر هر دری |
|
| |
تا بزانویی میان آب‌جو |
|
غافل از خود زین و آن تو آب جو |
|
| |
پیش آب و پس هم آب با مدد |
|
چشمها را پیش سد و خلف سد |
|
| |
اسپ زیر ران و فارس اسپ‌جو |
|
چیست این گفت اسپ لیکن اسپ کو |
|
| |
هی نه اسپست این به زیر تو پدید |
|
گفت آری لیک خود اسپی که دید |
|
| |
مست آب و پیش روی اوست آن |
|
اندر آب و بی‌خبر ز آب روان |
|
| |
چون گهر در بحر گوید بحر کو |
|
وآن خیال چون صدف دیوار او |
|
| |
گفتن آن کو حجابش می‌شود |
|
ابر تاب آفتابش می‌شود |
|
| |
بند چشم اوست هم چشم بدش |
|
عین رفع سد او گشته سدش |
|
| |
بند گوش او شده هم هوش او |
|
هوش با حق دار ای مدهوش او |
|
