مثنوی معنوی/تمامی قصه‌ی آن فقیر و نشان جای آن گنج
| اندر آن رقعه نبشته بود این | که برون شهر گنجی دان دفین | |||||
| آن فلان قبه که در وی مشهدست | پشت او در شهر و در در فدفدست | |||||
| پشت با وی کن تو رو در قبله آر | وانگهان از قوس تیری بر گذار | |||||
| چون فکندی تیر از قوس ای سعاد | بر کن آن موضع که تیرت اوفتاد | |||||
| پس کمان سخت آورد آن فتی | تیر پرانید در صحن فضا | |||||
| زو تبر آورد و بیل او شاد شاد | کند آن موضع که تیرش اوفتاد | |||||
| کند شد هم او و هم بیل و تبر | خود ندید از گنج پنهانی اثر | |||||
| هم‌چنین هر روز تیر انداختی | لیک جای گنج را نشناختی | |||||
| چونک این را پیشه کرد او بر دوام | فجفجی در شهر افتاد و عوام | |||||