مثنوی معنوی/تمثیل تن آدمی به مهمان‌خانه
| هست مهمان‌خانه این تن ای جوان | هر صباحی ضیف نو آید دوان | |||||
| هین مگو کین مانند اندر گردنم | که هم اکنون باز پرد در عدم | |||||
| هرچه آید از جهان غیب‌وش | در دلت ضیفست او را دار خوش | |||||
| هست مهمان‌خانه این تن ای جوان | هر صباحی ضیف نو آید دوان | |||||
| هین مگو کین مانند اندر گردنم | که هم اکنون باز پرد در عدم | |||||
| هرچه آید از جهان غیب‌وش | در دلت ضیفست او را دار خوش | |||||