| | | | | | |
|
گفت نوح ای سرکشان من من نیم |
|
من ز جان مردم بجانان میزیم |
|
|
چون بمردم از حواس بوالبشر |
|
حق مرا شد سمع و ادراک و بصر |
|
|
چونک من من نیستم این دم ز هوست |
|
پیش این دم هرکه دم زد کافر اوست |
|
|
هست اندر نقش این روباه شیر |
|
سوی این روبه نشاید شد دلیر |
|
|
گر ز روی صورتش مینگروی |
|
غره شیران ازو مینشنوی |
|
|
گر نبودی نوح را از حق یدی |
|
پس جهانی را چرا بر هم زدی |
|
|
صد هزاران شیر بود او در تنی |
|
او چو آتش بود و عالم خرمنی |
|
|
چونک خرمن پاس عشر او نداشت |
|
او چنان شعله بر آن خرمن گماشت |
|
|
هر که او در پیش این شیر نهان |
|
بیادب چون گرگ بگشاید دهان |
|
|
همچو گرگ آن شیر بر دراندش |
|
فانتقمنا منهم بر خواندش |
|
|
زخم یابد همچو گرگ از دست شیر |
|
پیش شیر ابله بود کو شد دلیر |
|
|
کاشکی آن زخم بر تن آمدی |
|
تا بدی کایمان و دل سالم بدی |
|
|
قوتم بگسست چون اینجا رسید |
|
چون توانم کرد این سر را پدید |
|
|
همچو آن روبه کم اشکم کنید |
|
پیش او روباهبازی کم کنید |
|
|
جمله ما و من به پیش او نهید |
|
ملک ملک اوست ملک او را دهید |
|
|
چون فقیر آیید اندر راه راست |
|
شیر و صید شیر خود آن شماست |
|
|
زانک او پاکست و سبحان وصف اوست |
|
بی نیازست او ز نغز و مغز و پوست |
|
|
هر شکار و هر کراماتی که هست |
|
از برای بندگان آن شهست |
|
|
نیست شه را طمع بهر خلق ساخت |
|
این همه دولت خنک آنکو شناخت |
|
|
آنک دولت آفرید و دو سرا |
|
ملک و دولتها چه کار آید ورا |
|
|
پیش سبحان پس نگه دارید دل |
|
تا نگردید از گمان بد خجل |
|
|
کو ببیند سر و فکر و جست و جو |
|
همچو اندر شیر خالص تار مو |
|
|
آنک او بی نقش سادهسینه شد |
|
نقشهای غیب را آیینه شد |
|
|
سر ما را بیگمان موقن شود |
|
زانک ممن آینهی ممن بود |
|
|
چون زند او نقد ما را بر محک |
|
پس یقین را باز داند او ز شک |
|
|
چون شود جانش محک نقدها |
|
پس ببیند قلب را و قلب را |
|