| | | | | | |
| |
گفت دانایی برای داستان |
|
که درختی هست در هندوستان |
|
| |
هر کسی کز میوه‌ی او خورد و برد |
|
نی شود او پیر نی هرگز بمرد |
|
| |
پادشاهی این شنید از صادقی |
|
بر درخت و میوه‌اش شد عاشقی |
|
| |
قاصدی دانا ز دیوان ادب |
|
سوی هندوستان روان کرد از طلب |
|
| |
سالها می‌گشت آن قاصد ازو |
|
گرد هندوستان برای جست و جو |
|
| |
شهر شهر از بهر این مطلوب گشت |
|
نی جزیره ماند و نی کوه و نی دشت |
|
| |
هر که را پرسید کردش ریش‌خند |
|
کین کی جوید جز مگر مجنون بند |
|
| |
بس کسان صفعش زدند اندر مزاح |
|
بس کسان گفتند ای صاحب‌فلاح |
|
| |
جست و جوی چون تو زیرک سینه‌صاف |
|
کی تهی باشد کجا باشد گزاف |
|
| |
وین مراعاتش یکی صفع دگر |
|
وین ز صفع آشکارا سخت‌تر |
|
| |
می‌ستودندش بتسخر کای بزرگ |
|
در فلان اقلیم بس هول و سترگ |
|
| |
در فلان بیشه درختی هست سبز |
|
بس بلند و پهن و هر شاخیش گبز |
|
| |
قاصد شه بسته در جستن کمر |
|
می‌شنید از هر کسی نوعی خبر |
|
| |
بس سیاحت کرد آنجا سالها |
|
می‌فرستادش شهنشه مالها |
|
| |
چون بسی دید اندر آن غربت تعب |
|
عاجز آمد آخر الامر از طلب |
|
| |
هیچ از مقصود اثر پیدا نشد |
|
زان غرض غیر خبر پیدا نشد |
|
| |
رشته‌ی اومید او بگسسته شد |
|
جسته‌ی او عاقبت ناجسته شد |
|
| |
کرد عزم بازگشتن سوی شاه |
|
اشک می‌بارید و می‌برید راه |
|
