| | | | | | |
| |
گفت من به از توکل بر ربی |
|
می‌ندانم در دو عالم مکسبی |
|
| |
کسب شکرش را نمی‌دانم ندید |
|
تا کشد رزق خدا رزق و مزید |
|
| |
بحثشان بسیار شد اندر خطاب |
|
مانده گشتند از سال و از جواب |
|
| |
بعد از آن گفتش بدان در مملکه |
|
نهی لا تلقوا بایدی تهلکه |
|
| |
صبر در صحرای خشک و سنگ‌لاخ |
|
احمقی باشد جهان حق فراخ |
|
| |
نقل کن زینجا به سوی مرغزار |
|
می‌چر آنجا سبزه گرد جویبار |
|
| |
مرغزاری سبز مانند جنان |
|
سبزه رسته اندر آنجا تا میان |
|
| |
خرم آن حیوان که او آنجا شود |
|
اشتر اندر سبزه ناپیدا شود |
|
| |
هر طرف در وی یکی چشمه‌ی روان |
|
اندرو حیوان مرفه در امان |
|
| |
از خری او را نمی‌گفت ای لعین |
|
تو از آن‌جایی چرا زاری چنین |
|
| |
کو نشاط و فربهی و فر تو |
|
چیست این لاغر تن مضطر تو |
|
| |
شرح روضه گر دروغ و زور نیست |
|
پس چرا چشمت ازو مخمور نیست |
|
| |
این گدا چشمی و این نادیدگی |
|
از گدایی تست نه از بگلربگی |
|
| |
چون ز چشمه آمدی چونی تو خشک |
|
ور تو ناف آهویی کو بوی مشک |
|
| |
زانک می‌گویی و شرحش می‌کنی |
|
چون نشانی در تو نامد ای سنی |
|
