| | | | | | |
|
گفت روبه صاف ما را درد نیست |
|
لیک تخییلات وهمی خورد نیست |
|
|
این همه وهم توست ای سادهدل |
|
ورنه بر تو نه غشی دارم نه غل |
|
|
از خیال زشت خود منگر به من |
|
بر محبان از چه داری س ظن |
|
|
ظن نیکو بر بر اخوان صفا |
|
گرچه آید ظاهرا زیشان جفا |
|
|
این خیال و وهم بد چون شد پدید |
|
صد هزاران یار را از هم برید |
|
|
مشفقی گر کرد جور و امتحان |
|
عقل باید که نباشد بدگمان |
|
|
خصاه من بدرگ نبودم زشتاسم |
|
آنک دیدی بد نبد بود آن طلسم |
|
|
ور بدی بد آن سگالش قدرا |
|
عفو فرمایند یاران زان خطا |
|
|
عالم وهم و خیال طمع و بیم |
|
هست رهرو را یکی سدی عظیم |
|
|
نقشهای این خیال نقشبند |
|
چون خلیلی را که که بد شد گزند |
|
|
گفت هذا ربی ابراهیم راد |
|
چونک اندر عالم وهم اوفتاد |
|
|
ذکر کوکب را چنین تاویل گفت |
|
آن کسی که گوهر تاویل سفت |
|
|
عالم وهم و خیال چشمبند |
|
آنچنان که را ز جای خویش کند |
|
|
تا که هذا ربی آمد قال او |
|
خربط و خر را چه باشد حال او |
|
|
غرق گشته عقلهای چون جبال |
|
در بحار وهم و گرداب خیال |
|
|
کوهها را هست زین طوفان فضوح |
|
کو امانی جز که در کشتی نوح |
|
|
زین خیال رهزن راه یقین |
|
گشت هفتاد و دو ملت اهل دین |
|
|
مرد ایقان رست از وهم و خیال |
|
موی ابرو را نمیگوید هلال |
|
|
وآنک نور عمرش نبود سند |
|
موی ابروی کژی راهش زند |
|
|
صد هزاران کشتی با هول و سهم |
|
تخته تخته گشته در دریای وهم |
|
|
کمترین فرعون چست فیلسوف |
|
ماه او در برج وهمی در خسوف |
|
|
کس نداند روسپیزن کیست آن |
|
وانک داند نیستش بر خود گمان |
|
|
چون ترا وهم تو دارد خیرهسر |
|
از چه گردی گرد وهم آن دگر |
|
|
عاجزم من از منی خویشتن |
|
چه نشستی پر منی تو پیش من |
|
|
بیمن و مایی همیجویم به جان |
|
تا شوم من گوی آن خوش صولجان |
|
|
هر که بیمن شد همه منها خود اوست |
|
دوست جمله شد چو خود را نیست دوست |
|
|
آینه بینقش شد یابد بها |
|
زانک شد حاکی جمله نقشها |
|