| | | | | | |
|
در حضور مصطفای قندخو |
|
چون ز حد برد آن عرب از گفت و گو |
|
|
آن شه والنجم و سلطان عبس |
|
لب گزید آن سرد دم را گفت بس |
|
|
دست میزند بهر منعش بر دهان |
|
چند گویی پیش دانای نهان |
|
|
پیش بینا بردهای سرگین خشک |
|
که بخر این را به جای ناف مشک |
|
|
بعر را ای گندهمغز گندهمخ |
|
زیر بینی بنهی و گویی که اخ |
|
|
اخ اخی برداشتی ای گیج گاج |
|
تا که کالای بدت یابد رواج |
|
|
تا فریبی آن مشام پاک را |
|
آن چریدهی گلشن افلاک را |
|
|
حلم او خود را اگر چه گول ساخت |
|
خویشتن را اندکی باید شناخت |
|
|
دیگ را گر باز ماند امشب دهن |
|
گربه را هم شرم باید داشتن |
|
|
خویشتن گر خفته کرد آن خوب فر |
|
سخت بیدارست دستارش مبر |
|
|
چند گویی ای لجوج بیصفا |
|
این فسون دیو پیش مصطفی |
|
|
صد هزاران حلم دارند این گروه |
|
هر یکی حلمی از آنها صد چو کوه |
|
|
حلمشان بیدار را ابله کند |
|
زیرک صد چشم را گمره کند |
|
|
حلمشان همچون شراب خوب نغز |
|
نغز نغزک بر رود بالای مغز |
|
|
مست را بین زان شراب پرشگفت |
|
همچو فرزین مست کژ رفتن گرفت |
|
|
مرد برنا زان شراب زودگیر |
|
در میان راه میافتد چو پیر |
|
|
خاصه این باده که از خم بلی است |
|
نه میی که مستی او یکشبیست |
|
|
آنک آن اصحاب کهف از نقل و نقل |
|
سیصد و نه سال گم کردند عقل |
|
|
زان زنان مصر جامی خوردهاند |
|
دستها را شرحه شرحه کردهاند |
|
|
ساحران هم سکر موسی داشتند |
|
دار را دلدار میانگاشتند |
|
|
جعفر طیار زان می بود مست |
|
زان گرو میکرد بیخود پا و دست |
|