| | | | | | |
|
گفت آن مرغ این سزای او بود |
|
که فسون زاهدان را بشنود |
|
|
گفت زاهد نه سزای آن نشاف |
|
کو خورد مال یتیمان از گزاف |
|
|
بعد از آن نوحهگری آغاز کرد |
|
که فخ و صیاد لرزان شد ز درد |
|
|
کز تناقضهای دل پشتم شکست |
|
بر سرم جانا بیا میمال دست |
|
|
زیر دست تو سرم را راحتیست |
|
دست تو در شکربخشی آیتیست |
|
|
سایهی خود از سر من برمدار |
|
بیقرارم بیقرارم بیقرار |
|
|
خوابها بیزار شد از چشم من |
|
در غمت ای رشک سرو و یاسمن |
|
|
گر نیم لایق چه باشد گر دمی |
|
ناسزایی را بپرسی در غمی |
|
|
مر عدم را خود چه استحقاق بود |
|
که برو لطفت چنین درها گشود |
|
|
خاک گرگین را کرم آسیب کرد |
|
ده گهر از نور حس در جیب کرد |
|
|
پنج حس ظاهر و پنج نهان |
|
که بشر شد نطفهی مرده از آن |
|
|
توبه بی توفیقت ای نور بلند |
|
چیست جز بر ریش توبه ریشخند |
|
|
سبلتان توبه یک یک بر کنی |
|
توبه سایهست و تو ماه روشنی |
|
|
ای ز تو ویران دکان و منزلم |
|
چون ننالم چون بیفشاری دلم |
|
|
چون گریزم زانک بی تو زنده نیست |
|
بی خداوندیت بود بنده نیست |
|
|
جان من بستان تو ای جان را اصول |
|
زانک بیتو گشتهام از جان ملول |
|
|
عاشقم من بر فن دیوانگی |
|
سیرم از فرهنگی و فرزانگی |
|
|
چون بدرد شرم گویم راز فاش |
|
چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش |
|
|
در حیا پنهان شدم همچون سجاف |
|
ناگهان بجهم ازین زیر لحاف |
|
|
ای رفیقان راهها را بست یار |
|
آهوی لنگیم و او شیر شکار |
|
|
جز که تسلیم و رضا کو چارهای |
|
در کف شیر نری خونخوارهای |
|
|
او ندارد خواب و خور چون آفتاب |
|
روحها را میکند بیخورد و خواب |
|
|
که بیا من باش یا همخوی من |
|
تا ببینی در تجلی روی من |
|
|
ور ندیدی چون چنین شیدا شدی |
|
خاک بودی طالب احیا شدی |
|
|
گر ز بیسویت ندادست او علف |
|
چشم جانت چون بماندست آن طرف |
|
|
گربه بر سوراخ زان شد معتکف |
|
که از آن سوراخ او شد معتلف |
|
|
گربهی دیگر همیگردد به بام |
|
کز شکار مرغ یابید او طعام |
|
|
آن یکی را قبله شد جولاهگی |
|
وآن یکی حارس برای جامگی |
|
|
وان یکی بیکار و رو در لامکان |
|
که از آن سو دادیش تو قوت جان |
|
|
کار او دارد که حق را شد مرید |
|
بهر کار او ز هر کاری برید |
|
|
دیگران چون کودکان این روز چند |
|
تا شب ترحال بازی میکنند |
|
|
خوابناکی کو ز یقظت میجهد |
|
دایهی وسواس عشوهش میدهد |
|
|
رو بخسپ ای جان که نگذاریم ما |
|
که کسی از خواب بجهاند ترا |
|
|
هم تو خود را بر کنی از بیخ خواب |
|
همچو تشنه که شنود او بانک آب |
|
|
بانگ آبم من به گوش تشنگان |
|
همچو باران میرسم از آسمان |
|
|
بر جه ای عاشق برآور اضطراب |
|
بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب |
|