| | | | | | |
|
آن یکی گستاخ رو اندر هری |
|
چون بدیدی او غلام مهتری |
|
|
جامهی اطلس کمر زرین روان |
|
روی کردی سوی قبلهی آسمان |
|
|
کای خدا زین خواجهی صاحب منن |
|
چون نیاموزی تو بنده داشتن |
|
|
بنده پروردن بیاموز ای خدا |
|
زین رئیس و اختیار شاه ما |
|
|
بود محتاج و برهنه و بینوا |
|
در زمستان لرز لرزان از هوا |
|
|
انبساطی کرد آن از خود بری |
|
جراتی بنمود او از لمتری |
|
|
اعتمادش بر هزاران موهبت |
|
که ندیم حق شد اهل معرفت |
|
|
گر ندیم شاه گستاخی کند |
|
تو مکن آنک نداری آن سند |
|
|
حق میان داد و میان به از کمر |
|
گر کسی تاجی دهد او داد سر |
|
|
تا یکی روزی که شاه آن خواجه را |
|
متهم کرد و ببستش دست و پا |
|
|
آن غلامان را شکنجه مینمود |
|
که دفینهی خواجه بنمایید زود |
|
|
سر او با من بگویید ای خسان |
|
ورنه برم از شما حلق و لسان |
|
|
مدت یک ماهشان تعذیب کرد |
|
روز و شب اشکنجه و افشار و درد |
|
|
پاره پاره کردشان و یک غلام |
|
راز خواجه وا نگفت از اهتمام |
|
|
گفتش اندر خواب هاتف کای کیا |
|
بنده بودن هم بیاموز و بیا |
|
|
ای دریده پوستین یوسفان |
|
گر بدرد گرگت آن از خویش دان |
|
|
زانک میبافی همهساله بپوش |
|
زانک میکاری همه ساله بنوش |
|
|
فعل تست این غصههای دم به دم |
|
این بود معنی قد جف القلم |
|
|
که نگردد سنت ما از رشد |
|
نیک را نیکی بود بد راست بد |
|
|
کار کن هین که سلیمان زنده است |
|
تا تو دیوی تیغ او برنده است |
|
|
چون فرشته گشته از تیغ آمنیست |
|
از سلیمان هیچ او را خوف نیست |
|
|
حکم او بر دیو باشد نه ملک |
|
رنج در خاکست نه فوق فلک |
|
|
ترک کن این جبر را که بس تهیست |
|
تا بدانی سر سر جبر چیست |
|
|
ترک کن این جبر جمع منبلان |
|
تا خبر یابی از آن جبر چو جان |
|
|
ترک معشوقی کن و کن عاشقی |
|
ای گمان برده که خوب و فایقی |
|
|
ای که در معنی ز شب خامشتری |
|
گفت خود را چند جویی مشتری |
|
|
سر بجنبانند پیشت بهر تو |
|
رفت در سودای ایشان دهر تو |
|
|
تو مرا گویی حسد اندر مپیچ |
|
چه حسد آرد کسی از فوت هیچ |
|
|
هست تعلیم خسان ای چشمشوخ |
|
همچو نقش خرد کردن بر کلوخ |
|
|
خویش را تعلیم کن عشق و نظر |
|
که آن بود چون نقش فی جرم الحجر |
|
|
نفس تو با تست شاگرد وفا |
|
غیر فانی شد کجا جویی کجا |
|
|
تا کنی مر غیر را حبر و سنی |
|
خویش را بدخو و خالی میکنی |
|
|
متصل چون شد دلت با آن عدن |
|
هین بگو مهراس از خالی شدن |
|
|
امر قل زین آمدش کای راستین |
|
کم نخواهد شد بگو دریاست این |
|
|
انصتوا یعنی که آبت را بلاغ |
|
هین تلف کم کن که لبخشکست باغ |
|
|
این سخن پایان ندارد ای پدر |
|
این سخن را ترک کن پایان نگر |
|
|
غیرتم آید که پیشت بیستند |
|
بر تو میخندند عاشق نیستند |
|
|
عاشقانت در پس پردهی کرم |
|
بهر تو نعرهزنان بین دم بدم |
|
|
عاشق آن عاشقان غیب باش |
|
عاشقان پنج روزه کم تراش |
|
|
که بخوردندت ز خدعه و جذبهای |
|
سالها زیشان ندیدی حبهای |
|
|
چند هنگامه نهی بر راه عام |
|
گام خستی بر نیامد هیچ کام |
|
|
وقت صحت جمله یارند و حریف |
|
وقت درد و غم به جز حق کو الیف |
|
|
وقت درد چشم و دندان هیچ کس |
|
دست تو گیرد به جز فریاد رس |
|
|
پس همان درد و مرض را یاد دار |
|
چون ایاز از پوستین کن اعتبار |
|
|
پوستین آن حالت درد توست |
|
که گرفتست آن ایاز آن را به دست |
|