| | | | | | |
|
امردی و کوسهای در انجمن |
|
آمدند و مجمعی بد در وطن |
|
|
مشتغل ماندند قوم منتجب |
|
روز رفت و شد زمانه ثلث شب |
|
|
زان عزبخانه نرفتند آن دو کس |
|
هم بخفتند آن سو از بیم عسس |
|
|
کوسه را بد بر زنخدان چار مو |
|
لیک همچون ماه بدرش بود رو |
|
|
کودک امرد به صورت بود زشت |
|
هم نهاد اندر پس کون بیست خشت |
|
|
لوطیی دب برد شب در انبهی |
|
خشتها را نقل کرد آن مشتهی |
|
|
دست چون بر وی زد او از جا بجست |
|
گفت هی تو کیستی ای سگپرست |
|
|
گفت این سی خشت چون انباشتی |
|
گفت تو سی خشت چون بر داشتی |
|
|
کودک بیمارم و از ضعف خود |
|
کردم اینجا احتیاط و مرتقد |
|
|
گفت اگر داری ز رنجوری تفی |
|
چون نرفتی جانب دار الشفا |
|
|
یا به خانهی یک طبیبی مشفقی |
|
که گشادی از سقامت مغلقی |
|
|
گفت آخر من کجا دانم شدن |
|
که بهرجا میروم من ممتحن |
|
|
چون تو زندیقی پلیدی ملحدی |
|
می بر آرد سر به پیشم چون ددی |
|
|
خانقاهی که بود بهتر مکان |
|
من ندیدم یک دمی در وی امان |
|
|
رو به من آرند مشتی حمزهخوار |
|
چشمها پر نطفه کف خایهفشار |
|
|
وانک ناموسیست خود از زیر زیر |
|
غمزه دزدد میدهد مالش به کیر |
|
|
خانقه چون این بود بازار عام |
|
چون بود خر گله و دیوان خام |
|
|
خر کجا ناموس و تقوی از کجا |
|
خر چه داند خشیت و خوف و رجا |
|
|
عقل باشد آمنی و عدلجو |
|
بر زن و بر مرد اما عقل کو |
|
|
ور گریزم من روم سوی زنان |
|
همچو یوسف افتم اندر افتتان |
|
|
یوسف از زن یافت زندان و فشار |
|
من شوم توزیع بر پنجاه دار |
|
|
آن زنان از جاهلی بر من تنند |
|
اولیاشان قصد جان من کنند |
|
|
نه ز مردان چاره دارم نه از زنان |
|
چون کنم که نی ازینم نه از آن |
|
|
بعد از آن کودک به کوسه بنگریست |
|
گفت او با آن دو مو از غم بریست |
|
|
فارغست از خشت و از پیکار خشت |
|
وز چو تو مادرفروش کنک زشت |
|
|
بر زنخ سه چار مو بهر نمون |
|
بهتر از سی خشت گرداگرد کون |
|
|
ذرهای سایهی عنایت بهترست |
|
از هزاران کوشش طاعتپرست |
|
|
زانک شیطان خشت طاعت بر کند |
|
گر دو صد خشتست خود را ره کند |
|
|
خشت اگر پرست بنهادهی توست |
|
آن دو سه مو از عطای آن سوست |
|
|
در حقیقت هر یکی مو زان کهیست |
|
کان اماننامهی صلهی شاهنشهیست |
|
|
تو اگر صد قفل بنهی بر دری |
|
بر کند آن جمله را خیرهسری |
|
|
شحنهای از موم اگر مهری نهد |
|
پهلوانان را از آن دل بشکهد |
|
|
آن دو سه تار عنایت همچو کوه |
|
سد شد چون فر سیما در وجوه |
|
|
خشت را مگذار ای نیکوسرشت |
|
لیک هم آمن مخسپ از دیو زشت |
|
|
رو دو تا مو زان کرم با دست آر |
|
وانگهان آمن بخسپ و غم مدار |
|
|
نوم عالم از عبادت به بود |
|
آنچنان علمی که مستنبه بود |
|
|
آن سکون سابح اندر آشنا |
|
به ز جهد اعجمی با دست و پا |
|
|
اعجمی زد دست و پا و غرق شد |
|
میرود سباح ساکن چون عمد |
|
|
علم دریاییست بیحد و کنار |
|
طالب علمست غواص بحار |
|
|
گر هزاران سال باشد عمر او |
|
او نگردد سیر خود از جست و جو |
|
|
کان رسول حق بگفت اندر بیان |
|
اینک منهومان هما لا یشبعان |
|